'Beperkt houdbaar'

Zoals Sunny Bergman zich voelt na haar reis naar Amerika voor het maken van haar documentaire, zo voel ik me, na het bekijken van diezelfde documentaire: Ben ik niet te lelijk?
Steeds vaker zie en hoor ik dingen over jonge meiden die zich laten plastificeren, alsof ze allemaal de tweede Barbie moeten zijn. Alsof niemand meer mooi is, zoals ie is.
Nu voelde ik me tot een uur geleden erg zelfverzekerd. Ik ben in het afgelopen jaar tien kg afgevallen, ben nog steeds niets aangekomen, heb een aardig lichaam, heb een leuk koppie en het plaatje is leuk. Maar ook ik, die dacht dat ze toch redelijk zelfverzekerd was, is gaan twijfelen over hoe ze eruit ziet. Ooit is dit begonnen met m'n neus. Ik vind dat ik er een ontzettend lelijke knobbel op heb zitten. Hoewel niemand zegt hem te zien, weet ik dat hij er is, en stoort hij me mateloos. Als ik de kans kreeg, en het geld had, zou ik hem bij laten schaven. Dan zou ik gelijk m'n neusvleugels wat kleiner laten maken, want die zijn ook niet zo mooi: een beetje te breed naar mijn smaak.
Later ging dit verder naar een borstvergroting. Met mijn cupmaat is heus niets mis, het is de meest voorkomende cupmaat onder de Nederlandse vrouw. Maar van mij, zou er best een cupje meer mogen zijn. Vooral als ik dan zie hoe mijn oma's bedeeld waren, dan voel ik me echt achtergesteld. Dus een borstvergroting zou bij mij ook echt geen kwaad kunnen.
Nu die tien kg eraf zijn, wil ik echt wel meer afvallen. Maar hoe lang ik ook door blijf gaan met mijn gezonde eetpatroon en mijn vele sporten, zo'n 300 buik-, been- en bilspieroefeningen, het mag niet baten. Mijn buikje blijft, het zit ook in de familie en ook mijn bovenbenen zijn in mijn ogen niet om aan te zien. Dus liposuctie vind ik ook best geschikt voor mij. Misschien dan ook gelijk een Braziliaanse billift, of iets dergelijks: Het vet van de liposuctie wordt in de billen gespoten, om mooie ronde billen te krijgen. Die heb ik namelijk niet meer, sinds ik zoveel afgevallen ben. Zelfs een collega van mij heeft mij hier nog aan herinnerd.
Op deze manier, word ik niet echt zelfverzekerder, en werk ik de kostwinning van plastisch chrirurgen in de hand. Ik ben typisch een voorbeeld van iemand, die bijna huilend op de stoel van zo'n man gaat zitten, omdat ze 'lelijk' is, gezien het ideaalbeeld.
In de documentaire zie ik Sunny op een bed liggen, omdat haar vagina wordt bekeken door de 'plastisch' chirurg. Wat ze vantevoren niet had verwacht, blijkt toch te zijn: ze is een zogenoemde 'kandidaat' voor een vaginacorrectie. Ze moet het 'hele pakket' maar nemen, want het ziet er volgens meneer de chirurg niet uit. Deze zelfde chirurg behandeld aan het eind van de documentaire een vijftienjarig meisje van haar 'probleem' af. Ze vond haar vagina niet mooi genoeg, ze was bang dat haar vriendje het lelijk zou vinden. Dus heeft moeders haar maar meegenomen om haar te laten 'onderzoeken'. En ja hoor: ook zij was een 'kandidaat' en als ze nog even een interview doet met Sunny, krijgt ze van meneer de chirurg nog $2000 korting ook. Zelfs ík begin even te twijfelen of ik ook niet zo'n vaginacorrectie zal moeten ondergaan, want misschien ben ik ook wel een 'kandidaat' zonder het te weten.
Nou zeg ik je, dat me dat gewoon het meest zorgen baart. Ik maak me geen zorgen om mezelf, want diep van binnen ben ik gerust wel blij met hoe ik ben, ondanks dat buikje. Maar meisjes van vijftien die een vaginacorrectie krijgen? Meiden van een jaar of achttien die 54 kg wegen en liposuctie krijgen? Dat is toch te belachelijk voor woorden. Waar stopt dit ideaalbeeld? Zal het ooit wel stoppen, want het is de laatste jaren al zo erg veranderd. Zal er een tijd zijn, waarin mensen, en voornamelijk vrouwen, zich nog gelukkig mogen prijzen als ze gewoon 'normaal' zijn. Weten we nog wel wat 'normaal' is? Ik ben bang dat we alles veruïneren met hoe we nu bezig zijn. De mode- en cosmetica-industrie maken ons doodongelukkig als ze zo doorgaan.
'Wie zijn we eigenlijk nog?', vraag ik me af....