Beschadigd
Logisch.
Want mijn lichaam trilt nog steeds als ik met hem praat. Mijn vader keek niet, luisterde niet,
zelfs niet toen ik zwaaiend en springend in zijn gezichtsveld smeekte om begrip, “Papa, ik heb faalangst”.
Wat was ik toch onzelfstandig, niet werkend, lui.
Logisch.
Want ja, eigenlijk ben ik nog steeds bang voor haar, als een klein meisje dat wanneer ze een glas breekt,
verschrikt opkijkt in afwachting van een veroordelende blik. Ach, ik doe ook altijd alles fout.
Logisch.
En ik droomde laatst nog over hem, dat hij nonchalant in de deuropening stond en
hoe ik hem woedend achterna stoof, de trap op. Hij wilde onze spullen jatten, ik wilde hem stoppen.
Ja, af en toe ben ik nog steeds boos.
Logisch.
Mijn moeder, zij kleineerde me niet. Nooit. Zij verdween alleen soms, als mijn enige houvast.
Eerst hopeloos verliefd en verloren, later in de hoop dat ik leerde op mijn eigen benen te staan.
Logisch.
Waarom heeft niemand me ooit verteld dat de schaafwond op m'n knie moet helen,
ook al zit hij verstopt achter een pleister, ook al is het vallen voorbij?
Waarom wist ik niet eens dat ik een schaafwond had, ook al deed m'n huid best wel pijn?
Librana, vrouw, 37 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende