Biljarden brokken

ik schrijf mn verhaal hier elke keer maar weer eens, het lucht wel op maar ook weer niet.
ik doe het meer omdat ik even niet beter weet dan dat ik hier moet schrijven op dit moment.

ik wil weer als gisteren, mn verstand op 0 en schrijven maar, alleen maar rekening houden met dat je niemands naam noemt, verder gewoon tikken wat er in me opkomt.

Net zegt iemand:
je kreeg niet de liefde die je eignelijk verdiende, jij gaf haar meer liefde dan zij jou.





je zegt dan....ik wil iemand waar ik alles bij kwijt kan dat als je verdriet heb die geen je kan troosten niet zoals een zus of moeder maar je weet wat ik bedoel....heeft K je ooit echt getroost heeft ze je ooit echt begrepen....ik was als de dood dat je ooit depressief bij haar zou worden...dat had ze nooit aangekund....en dan zeg jij wel dat ze jou daar doorheen heeft geholpen.....maar dat is
niet waar....je was al beter aan het worden en daar kwam zij bij....en jou verliefd heid op haar heeft je geholpen....ze had je echt niet kunnen helpen hoor als je depri was geworden echt niet



Kijk die scheiding daar kom ik wel overheen, ik ben sowieso al aan t idee gewend en ik zit zelfs al om me heen te kijken hoeveel leuke dames er nog rondlopen, daar zit er vast nog wel 1 voor mij bij

het gaat me er nu vooral om dat ik zo erg gesteld was op mijn leven zoals ie was. ik dacht dat dat was wat ik wilde. maar ik heb ook vaak zat gedacht, hoe ze nu tegen me doet moet ze niet doen, dat hou ik niet een heel leven vol.

Heel (erg ontzettend) diep van binnen is er een klein glimpje dat denkt (niet zegt of weet, maar DENKT) dat ik nu eigenlijk wel beter af ben.

Ik ben inderdaad alles kwijt, en mijn hele wereld ligt helemaal aan biljarden brokken, maar ze heeft me wel vaak zat laten spartelen, daar ben ik nu wel van af.

Er staat een wereld voor me open nu, alleen weet ik de weg er niet.

ik voel me niets beter dan een week geleden hoor, alleen omdat ik zo erover aan t malen ben in mn hoofd ga ik wel anders over de zaken denken.
het is ook niet zo dat ik er vrede mee heb met hoe alles gegaan is maar meer dat ik eraan gewend raak.
Ik mis. mn eigen plekkie, veiligheid en geborgenheid en de dingen die we dan toch nog wel deden. De gevulde koeken als we op zondag bij dr ouders waren, en je daarna schuldig voelen omdat je zo erg met afvallen bezig was, de katten die de kattenbak soms niet wisten te vinden, de series die we volgden. de onderbuurman die 'snachts om 5 uur jan smit opzet. maar dat kan ik met n ander ook allemaal krijgen

ik mis nu gewoon een leven, een wereld om me heen, mensen om me heen, vrienden, iemand om van te houden en die ook van mij houdt, en me dat ook veel laat merken.

ik kan best alleen zijn, ik wil t alleen niet, ik wil niet eenzaam in n flatje zitten, ik wil iemand om me heen, niet omdat ik niet met mezelf overweg kan maar omdat ik t met n ander leuker vind. Wat is er nou mooier (om t ff zoetsappig te zeggen) dan iemand hebben die van je houdt om wie je bent, niet omdat je familie bent, maar iemand die ervoor kiest om van je te houden.



(natuurlijk ben ik over anderhalf uur de helft van deze tekst niet meer met mezelf eens)