bloemetje

een lieve bos met rose en wit, een beetje paars
voor een lieve gekwetste vrouw

t perfecte gezinnetje zal ze nooit meer krijgen,
dus ik begrijp haar verdriet
snap waarom ze zich gekwetst voelt

maar zo dichtbij mag niemand bij mij komen

ze dringt zich teveel op
logische reactie voor mij is haar af te stoten
ze weet mijn grenzen
ik ben duidelijk geweest
denk ik

ze kletst zich er wel uit
net als haar zoon, mijn puk
en dan zwijg ik liever

aangezien zij ouder, dus wijzer (?) is en
ik dat teringgrietje van mijn moeder

of

ik de truushola met de onhandige formulering
de angst dat mijn woorden verkeerd begrepen worden dan bedoelt
de angst daardoor mijzelf te verliezen (afwezigheid, slechte concentratie)
onzekerheid

NEE NIET DOEN

schreeuwt de stem dan in me hoofd. ik mag toch godverdomme ook wat zeggen, ze wandelt over je heen, laat je dat gebeuren....?
en dan zeg ik wat op me hart ligt,

shit, net t verkeerde,
of de verkeerde opbouw
of wat anders

en dan slaat de onzekerheid weer toch
en weg ben ik
zwijgend luister ik
begin te zweten, hart bonkt in me keel
voel woede, verdriet, agressie zelfs, als ze te zielig gaat doen

en dan zegt ze dat ik me niet gekwetst moet voelen en zielig moet kijken......
terwijl ik al die tijd dacht dat ik neutraal overkwam, of t aan me te zien was dat ik diep nadacht...

wel over mijn fouten
haar probleem had ik al lang geleden op een rij, want lullen kan ze als brugman. lees haar woorden ver voordat ze die gezegt heeft

ja, ik probeer vaak boven haar te staan
weet dat ik dat eigenlijk niet kan
stiekem geniet ik dat ze mij nog niet zo goed kent
gek genoeg wil ik dat zo houden
voor mijn eigen veiligheid

vaak weet ze niet waar ze over praat
dat idee heb ik dan
logisch dat je gaat vissen als iemand zwijgt over een hoop dingen

ik wil best praten
maar zal mezelf altijd bewaken.
spijt me als ik daar iemand mee kwets

ze zegt dat ik velen aantrek en afstoot
ze denkt dat ik dit onbewust doe
en de gevolgen ervan niet inzie

wel hoor, maar zo heb ik t mezelf aangeleerd
leer dat maar is af
pff ben ermee bezig hoor

alles op mijn tijd
vollopig

en dat spijt mij
die woorden zijn blijkbaar niet genoeg, zijn er blijkbaar weinig van mijn soort
vandaar een bloemetje
tevens een bedankje
dat ik gebruik mocht maken van haar wasautomaat

want dat is toch waar t allemaal om begonnen is, onbegrip voor mijn schaamte en onafhankelijk willen zijn

ik ben vaak te laat, ze zeggen dat t beter is dan nooit.... oke vind ik eigenlijk ook wel

toedels