Blog challenge dag 3
Gisteren tijdens mijn pauze op het werk besloot ik wat te schrijven voor mijn blog. De pauze vind ik toch erg ongezellig, omdat iedereen beetje op z'n mobiel zit te kijken en tijdens dat halfuur kan ik dus wel wat voor mezelf schrijven.
Ik heb een stuk van een nieuwe blog afgemaakt, eentje over een hondenras, en tussendoor keek ik op Facebook. Daar zag ik het verdrietige nieuws over Nick, Dunkelheit. Het kwam niet helemaal als een verrassing en tegelijkertijd ook weer wel. Ik stuurde wat appjes (o.a. naar mijn vriend), postte op MD een berichtje en daarna was de pauze weer voorbij. Ik schrok er erg van, maar kon het ook wel relativeren allemaal. Ik weet hoeveel hij geworsteld heeft, en hoeveel pijn hij had.
Toen mijn collega's weer binnenkwamen vertelde ik over het nieuws. "Wat doe je hier dan nog? Ga naar huis" En ik dacht: tja, en dan? Ik ken Nick, maar verder uit zijn omgeving niemand. Ik kan helemaal niets doen om die mensen te helpen en ik denk dat ze sowieso al genoeg steun krijgen.
Maar tijdens het werk merkte ik dat mijn focus er totaal niet meer was, dus ben rond half 4 toch maar naar huis gegaan. Vannacht heel slecht geslapen. Doet me allemaal toch meer dan ik vooraf zou kunnen bedenken. Ik heb Nick een aantal keer gezien, en verder vooral veel online gesproken via o.a. messenger.
De afgelopen maanden wilden we elkaar nog zien, maar dat ging telkens niet door. Hij had te veel pijn. Ik heb vanwege de slechte nachtrust besloten om vandaag ook niet te werken en mijn leidinggevende reageerde gelukkig begripvol. Morgen weer vol aan de bak. Vandaag wat rust pakken om het toch even te verwerken. Ik had mijn reactie hierop onderschat. ik dacht: ik weet dat het eraan gaat komen en ik weet dat hij veel pijn had.
Maar aan de andere kant: ik weet ook dat hij slechts een jaar ouder dan mij was. En dat hij in het afgelopen jaar veel meer heeft meegemaakt dan ik ooit zou kunnen bedenken.
Het is vooral super oneerlijk.
Qua blog project dus wel iets gedaan, maar niet heel erg veel. Dat is denk ik ook wel logisch, gezien het nieuws gisteren.
Ik heb een stuk van een nieuwe blog afgemaakt, eentje over een hondenras, en tussendoor keek ik op Facebook. Daar zag ik het verdrietige nieuws over Nick, Dunkelheit. Het kwam niet helemaal als een verrassing en tegelijkertijd ook weer wel. Ik stuurde wat appjes (o.a. naar mijn vriend), postte op MD een berichtje en daarna was de pauze weer voorbij. Ik schrok er erg van, maar kon het ook wel relativeren allemaal. Ik weet hoeveel hij geworsteld heeft, en hoeveel pijn hij had.
Toen mijn collega's weer binnenkwamen vertelde ik over het nieuws. "Wat doe je hier dan nog? Ga naar huis" En ik dacht: tja, en dan? Ik ken Nick, maar verder uit zijn omgeving niemand. Ik kan helemaal niets doen om die mensen te helpen en ik denk dat ze sowieso al genoeg steun krijgen.
Maar tijdens het werk merkte ik dat mijn focus er totaal niet meer was, dus ben rond half 4 toch maar naar huis gegaan. Vannacht heel slecht geslapen. Doet me allemaal toch meer dan ik vooraf zou kunnen bedenken. Ik heb Nick een aantal keer gezien, en verder vooral veel online gesproken via o.a. messenger.
De afgelopen maanden wilden we elkaar nog zien, maar dat ging telkens niet door. Hij had te veel pijn. Ik heb vanwege de slechte nachtrust besloten om vandaag ook niet te werken en mijn leidinggevende reageerde gelukkig begripvol. Morgen weer vol aan de bak. Vandaag wat rust pakken om het toch even te verwerken. Ik had mijn reactie hierop onderschat. ik dacht: ik weet dat het eraan gaat komen en ik weet dat hij veel pijn had.
Maar aan de andere kant: ik weet ook dat hij slechts een jaar ouder dan mij was. En dat hij in het afgelopen jaar veel meer heeft meegemaakt dan ik ooit zou kunnen bedenken.
Het is vooral super oneerlijk.
Qua blog project dus wel iets gedaan, maar niet heel erg veel. Dat is denk ik ook wel logisch, gezien het nieuws gisteren.
10 dec 2019
- meld ongepast verhaal
-
LilAngel
dinsdag 10 december 2019 09:59
Sterkte nogmaals.
Impact van situaties inschatten is en blijft dat: inschatten. Werkelijkheid is soms anders.
Pas op jezelf, goed dat je er de tijd voor neemt het een plek te kunnen geven denk ik. -
MissD
woensdag 11 december 2019 08:46
Naast het verlies van een vriend, maakt het me ook bewust van mijn eigen sterfelijkheid. Het leven lijkt zo vanzelfsprekend, en dan ineens besef je je dat het helemaal niet vanzelfsprekend is. En dat is zowel angstig als een extra herinnering aan dat we momenten moeten koesteren.
En het is zeker oneerlijk. Nick was een schat van een jongen en had hem zoveel meer gegund.
Nogmaals sterkte.. -
Nightdream
woensdag 11 december 2019 08:53
@MissD Inderdaad. Je gaat opeens denken: 'waar maak ik me eigenlijk druk om'.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 02 nov 2024 Gelezen boeken oktober ( 3 )
- O 13 okt 2024 Gelezen boeken september
- O 21 sep 2024 Ik ga iets heel engs doen ( 2 )
- O 10 sep 2024 Gelezen boeken augustus ( 1 )
- O 27 aug 2024 Altijd alles of niets tegelijk ( 2 )
- O 01 aug 2024 Gelezen boeken juli
- O 30 jul 2024 Project boeken update
- O 15 jul 2024 Project boeken ( 2 )
- O 01 jul 2024 Gelezen boeken juni
- O 11 jun 2024 100 boeken die de wereld veranderden ( 1 )
- O 04 jun 2024 Huidaandoening ( 2 )
- O 01 jun 2024 Gelezen boeken eerste 5 maanden
- O 27 mei 2024 Update ( 1 )
- O 28 apr 2024 Lezen
- O 14 apr 2024 Ik weet het even niet meer ( 2 )