blokjes....
Je bent 14 maanden oud.
Het hele weekend heb je samen met je broer van 4,5 met de Duploblokken gespeeld. Jij geeft ze aan, hij bouwt. Hij breekt af, jij gooit ze door de kamer en soms in de Duploblokkenton.
Dan is het maandagochtend.
Je broer is naar school, en daar staat die Duploblokkenton.
Met de Duploblokken erin.
En je denkt, "Als HIJ twee blokjes van en weer op elkaar kan krijgen, kan IK het ook!"
Je gaat met 2 blokjes, die al op elkaar zitten, midden in de kamer, naast de Duploblokkenton, op de grond zitten. Benen voor je uit, gezicht op standje "bloedserieus en doodernstig".
Dan ga je aan de slag. Binnen no-time heb je de blokjes van elkaar af.
"Jaaaaaa!!" roep je euforisch.
Snel keer je terug naar de belangrijke taak die nu op je wacht; het weer op elkaar zetten van de blokjes.
Zeker 10 minuten ben je bezig. Tong uit de mond, voorhoofd gefronst.
Je probeert alle mogelijkheden; geel op oranje, oranje op geel, verticaal, horizontaal, gele blokje op de grond, oranje blokje op de grond, alletwee de blokje in je hand... Het lukt je niet.
Boos en met een schreeuw gooi je de blokjes weg.
Ineens is daar je mama. Die het zo, onder je neus, vlak voor je ogen, aan je voordoet. Je kijkt haar aan, geeft haar je meest stralende en innemende lach, pakt de blokjes weer aan, en trekt ze van elkaar af.
En wederom wacht daar die belangrijke taak...
en rest ons de vraag... zal het je vandaag lukken de blokjes zelf op elkaar te krijgen....?
to be continued....
KUS
Pip
Pippel, vrouw, 51 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende