Blunder

Ik vind dat ik na ruim 24 jaar levenservaring beduidend minder blunders maak dan, nou ja, laten we zeggen tien jaar geleden. Ik heb het daarbij niet over uitglijden op ijs en keihard op mijn bek gaan of heel hard HOI roepen naar mensen die ik niet ken, want dat doe ik nog regelmatig. Dit tot groot vermaak van de gemiddelde omstander. Je krijgt er een dikke huid van een eerlijk gezegd het kan me tegenwoordig niet meer zoveel schelen. Ik lach zelf vaak het hardst.

Het kan me wel schelen wanneer ik weer eens een echte blunder maak en iemand tegen me in het harnas jaag omdat ik soms gewoon een egoïstische trut ben en niet nadenk over de impact die mijn woorden op anderen kunnen hebben. Zoals gezegd, er zit een stijgende lijn in de afname van die blunders (stijgende lijn? afname? hmm, hoop dat dit nog klopt) en af en toe durf ik mezelf zelfs wijs te maken dat ik minder egocentrisch ben dan ik aanvankelijk dacht. Onzin natuurlijk.

En dus, na voor de zoveelste keer iemand om wie ik veel geef diep beledigd en gekwetst te hebben, ga ik maar eens een verhaal wijden aan wat ik zie als een van mijn grootste gebreken in dit leven: ik heb weinig inlevingsvermogen. Inderdaad, ik maak tegenwoordig minder blunders dan vroeger, maar ik weet beter dan wie dan ook dat dat aangeleerd gedrag is. Leren is namelijk iets wat ik wel altijd goed gekund heb, en leren hoe je met anderen om moet gaan is een groot deel van de ontwikkeling die ik in de eerste twintig jaar van mijn leven heb doorgemaakt.

Verwar inlevingsvermogen nou niet met empathie, ik ben wel begaan met de mensen om mij heen. Ik geef werkelijk om wat ze doen, ik kan goed luisteren en ik leef mee met hun verhalen. Maar te vaak nog snap ik niet hoeveel mijn woorden anderen kunnen kwetsen, ook al zijn ze niet zo bedoeld en had ik ze nooit uitgesproken wanneer ik me die impact wel gerealiseerd had.

Een van mijn grootste nachtmerries is dat ik over twintig of dertig jaar net zo verknipt ben als mijn moeder. Al jaren vecht ik ertegen, om maar zo weinig mogelijk op haar te lijken. Maar als ik heel eerlijk ben dan lijk ik meer op mijn moeder dan ik wil toegeven. En dat komt hard aan. Want dat gebrek aan inlevingsvermogen gecombineerd met koppige volharding in een argument kan tot hele pijnlijke situaties leiden. Zo besloot mijn moeder me een aantal jaar geleden na een ruzie te negeren en zette ze dat ook door nadat ik een nogal traumatisch auto-ongeluk had gehad. Het idee dat ik net zo ben of kan zijn beangstigt me, want als kind van iemand met dezelfde gebreken weet ik hoeveel pijn dat kan doen. Zou ik zelf over twintig jaar mijn eigen kinderen net zo behandelen? Zou ik ze straal negeren nadat ze een traumatische ervaring hebben opgedaan omdat ik vind dat ik gelijk heb in een eerdere ruzie en dat wil bewijzen?

Een ding heb ik wel geleerd. Ik ben bijzonder slecht in het maken van verontschuldigingen, maar ik weet tegenwoordig wel hoe ik ze moet maken. De uitleg, het verhaal van mijn kant, het goedpraten van mijn gedrag, ik laat het allemaal achterwege. Wat heeft degene die ik gekwetst heb daar nou aan? Me verontschuldigen moet er niet om draaien of ik me er beter van ga voelen, maar of de ander zich er beter door voelt. Een simpel gemeend sorry is zo veel meer waard.

Gisteren heb ik een drie pagina's lange verontschuldigingsbrief getypt, vol excuses die meer voor mij bedoeld waren dan voor de ander. Nadat ik klaar was met typen heb ik geteld hoe vaak er "Me, my(self) & I" instond en hoe vaak "You, your(self)". Ik kwam uit op een 80%-20% verdeling. Na de brief nog eenmaal overgelezen te hebben heb ik hem verwijderd en mijn prullenbak geleegd. Ik heb gewoon sorry gezegd. Met de rest van de consequenties zal ik zelf moeten leren leven.

16 mei 2010 - bewerkt op 16 mei 2010 - meld ongepast verhaal

PrankDemon, vrouw, 39 jaar

MrWriter (opgeheven op 10-10-2010) zondag 16 mei 2010 13:28
Goed stuk, het is ook vaak moeilijk een goede middenweg te vinden tussen waar jij baat bij hebt en waar de ander zich beter door voelt. Elk mens leeft in principe enkel voor zichzelf en is dus ook van nature egoïstisch. Het vervullen van eigen wensen gaat vaak voor, vind ik ook niet gek.

Dat gebeuren van je ma lees ik meer als een extreme vorm van koppigheid, zelfs zo erg dat er dikke muur omheen gebouwd wordt na verloop van tijd. Ik denk dat het besef dat je over jezelf en je acties hebt al een hele grote stap is naar 'beter handelen'. Er is niks mis met direct zijn naar mensen toe, alleen je woordkeuze is wel iets waar mensen over kunnen vallen. Ook naar mijn eigen ervaring aangezien ik ook een directe eikel kan zijn, aldus mijn omgeving.
*M* zondag 16 mei 2010 15:21
Goed geschreven, fijn om te lezen.

Even simplistisch: Als je in je leven om te beginnen nou vijf karaktertrekken/ eigenschappen van je moeder meekrijgt en vijf van je vader die je in de loop van je leven gaat herkennen. Sommigen staan je wel aan, anderen (h)erken je als 'niet wenselijk'^^.

Je kijkt welke je echt heul niet wilt en dan houd je er van je moeder misschien twee over en van je vader wil je er wel drie ‘houden’. Je moeder is bijvoorbeeld naast een pietje precies (houden want dat helpt jou om de dingen te ordenen) iemand die goed kan leren, dat wat jij ook hebt. Dat ze daarnaast koppig volhardend kan zijn... Volharding is prima om iets te bereiken waar je doorzettingsvermogen voor nodig hebt. Nou, fijn dat je dat meekreeg! Wend het daar dan voor aan.
Een gebrek aan inlevingsvermogen... Je beseft het en je doet er iets mee. Knap vind ik dat. Veel oefenen helpt om iets te worden en dat doe je. Je hebt zelfs geleerd zonder maarrr 'sorry' te zeggen.

Je vader is empathisch (houden), hartelijk (houden), heeft enorme humor (houden) maar hij neemt het met de waarheid niet zo nauw. Die ‘negatieve’ eigenschap die je herkent bij jezelf kun je dan ook nog eens omzetten in ‘creatief’. Hij liegt maar jij gebruikt dat bij jezelf om bijvoorbeeld fantastische verhalen te schrijven, om de meest waanzinnige schilderijen te maken. Je bent alert op je 'aanleg' te liegen en doet er iets anders mee.

Dan ben je zelf natuurlijk ook nog eens iemand met een bijzondere mix van eigen aardigheden in de loop van de tijd ontwikkelt. En als ik lees wat je schrijft heb je véél van jezelf! Je lijkt een mooi mens.

Ik denk dat, wanneer je zoals jij, zo bewust bent wie je bent en wat je doet en waarom, dat je in ieder geval méér dan een streep voorhebt op anderen en minder snel de kans loopt je moeder te worden. Daarbij: je weet dat je leert en blijft leren. Leven = liefde en leren, ik weet het zeker nu. Jij wordt vast een prachtige moeder .
Streep zondag 16 mei 2010 20:10
Dat je karakter gelijke trekjes als die van je ma vertoont maakt je nog niet zoals je moeder in 10 jaar.

Jij maakt andere keuzes, doet andere dingen, gaat voor een ander leven en bent daarbij ook nog eens gewaarschuwd hoe je niet wilt worden.

Erken dat je op je moeder lijkt in bepaalde dingen, erfelijke belasting is niet te ontkennen. Maar waar je ziet dat zij kortzichtig of onvergeeflijk is, kun jij best begrip tonen.
Daar geloof ik in.

Santé.
freebird maandag 17 mei 2010 00:24
Tja, misschien moet je er mee leven, maar in ieder geval herken je het probleem en dat is al meer dan menig ander kan zeggen. Ik kom ze regelmatig tegen, zij die zich gedragen als een tank in oorlogstijd (dit even als metafoor, ik weet zo gauw geen betere)
Zolang je scherp op jezelf blijft letten kun je die eigenschap misschien binnen de perken houden of afzwakken, jij bent de enige die dat in de hand heeft.

O 31 aug 2022 Het einde 2 ( 10 )
O 19 mei 2022 Hallo forum! ( 27 )
O 15 aug 2021 Vakantiekiekjes ( 3 )
O 30 jun 2017 Nino ( 3 )
O 15 apr 2017 Fijne Pasen! ( 8 )
O 31 aug 2016 Dansje voor mezelf! ( 18 )
O 20 mei 2015 Knappe Wonder <3 ( 6 )
O 05 apr 2015 Uit huize Schoonfamilie: ( 6 )
O 26 mrt 2015 Tessa says: ( 11 )
O 26 feb 2015 Nieuwe liefde ( 6 )
O 23 dec 2014 Logeetje ( 6 )
O 18 nov 2014 Mijn nieuwe favo foto van ons ( 7 )
O 11 okt 2014 Bokje dood :( ( 6 )
O 15 sep 2014 Hallo forum! ( 33 )
O 09 mei 2014 Charlie logeert bij Tessa ( 3 )

vorige volgende