Het is weer eens onrustig in mijn hoofd,
Allerlei gedachten schieten af en aan.
Ik probeer er eentje vast te grijpen,
Maar voor ik het heb is het me al weer ontgaan.
Ik probeer te ontdekken welke emotie ik als eerste voel
Eerlijk gezegd denk ik dat ik het maar al te goed weet,
Maar toegeven aan dat gevoel druist zo tegen alles in,
Ik richt het liever op mezelf, slik het in of ik vergeet.
Ik zou het eigenlijk wel uit willen schreeuwen,
Willen slaan, gooien of stampen als een klein opstandig kind.
Iemand af willen maken met woorden,
En eindelijk eens zeggen wat ik er nou allemaal van vind.
Ik ben verdrietig van al die opgekropte woede,
Weet bij God niet wat ik er allemaal mee moet.
Wil het eigenlijk niet langer naar mezelf toe richten,
Zo ga ik eraan onderdoor en dat is zeker niet goed!