Boos uitzending

De hele toestanden rondom Boos heeft me best geraakt. Vooral het moment waarop het slachtoffer zich afvraagt of ze het wel verkrachting moet noemen. Je hoort de emotie van haar, zelfs door de stemvervormer heen.

En onbewust ben ik daardoor ook weer aan het terugdenken aan mijn eigen ervaringen.

Ik was 15, had net een jaar lang achter de rug waarbij iedereen me lelijk noemde. En ik zat midden in mijn rock/metalperiode. Ik had online in een chatbox een leuke jongen leren kennen en hij leek mij ook leuk te vinden. De tweede keer dat hij bij me kwam, zouden we samen naar een festival gaan en hij zou twee nachtjes bij me blijven slapen.

Die eerste nacht zoenden we. En ik kon niet geloven dat iemand met mij wilde zoenen. Ik was mega onzeker, door al die rotervaringen met mijn acne. Hij wilde verder gaan, en ik hield hem tegen.
Althans. Zo heb ik het altijd verteld tegen mensen. Maar eigenlijk is hij wel echt verder gegaan dan wat ik wilde. Ik wist hem tegen te houden om aan mijn borsten te zitten, maar hij is zeker met zijn hand tussen mijn benen geweest.

Pas toen ik een aantal jaar geleden te horen kreeg dat hij zelfmoord had gepleegd (nadat de politie aan z’n deur was geweest, omdat hij iets met een minderjarige gedaan zou hebben), kwam bij mij het besef dat ik aangerand was.
En heel gek misschien, maar vandaag, door dit fragment bij Boos, realiseerde ik me opeens dat het ook geen aanranding was. Ik weet al jaren dat verkrachting ook met vingers en voorwerpen kan. Maar toch had ik de link niet gelegd.



Ik heb nog een tweede ervaring die me echt is bijgebleven. Ik was bij vrienden, voor hun verjaardag, helemaal aan de andere kant van het land. En ik zou blijven slapen. Ook hun gay friend zou blijven slapen en we zouden samen op een kamer liggen.
Het was best gezellig. Een leuke verstandhouding, lachen. En op een gegeven moment zei hij: ‘Zal ik even bij je komen liggen?’
Ik heb een zeer goede gay friend, waarmee ik dat soort dingen altijd al deed. Naast elkaar onder de deken, hand in hand lopen op straat, dus ik zag er niets onschuldigs aan. Maar deze man was blijkbaar toch iets minder gay dan iedereen dacht, want hij begon opeens aan me te zitten. Ik heb hem direct terug naar zijn eigen slaapplek gestuurd en vervolgens de hele nacht niet geslapen.
De dag erna vertelde ik het mijn vriendin. Ze reageerde verbaasd: ‘Maar hij is homo. Ik denk dat je het verkeerd begrepen hebt.’

Later is ze er op teruggekomen. Hij had hetzelfde ook bij een ander gedaan en ze bood haar excuses aan dat ze de situatie verkeerd had ingeschat. Ze had inmiddels de vriendschap met hem verbroken.

Deze twee situaties geven zo goed aan wat er mis is in de wereld. En het erge is dat ik zo veel vrouwen ken met allemaal hun eigen ervaringen. Het maakt duidelijk waarom de dames in kwestie zo lang hebben gezwegen.

En het wordt in de aflevering van Boos extra duidelijk hoe er nog steeds wordt gedacht. John de Mol, die vindt dat vrouwen eerder moeten aangeven wanneer een man te ver is gegaan. Nee, lul. Je moet überhaupt voorkomen dát een man te ver gaat. Daar ligt het probleem. Maar ja, als hij in 2019 al een klacht kreeg over zijn schoonzoon en er vervolgens eigenlijk niets mee heeft gedaan, behalve een gesprekje. Dan weet je al genoeg: dit interview in Boos was pure damage control.

Arme slachtoffers. Ik hoop dat ze een stukje rust en opluchting vinden nu ze zich hebben uitgesproken.


Ik ben opnieuw blij dat ik al jaren geen televisie heb.