Botsing

Het typen om te typen is iets dat mij helaas gemakkelijk afgaat. Daarom vraag ik me dus ook af of voor het praten om te praten hetzelfde geldt. Dat is zo, dat weet ik. Daar kan ik anderen dus ook ontzettend pijn mee doen, dat weet ik ook. Maar daar probeer ik al een hele tijd verandering in te brengen.

Voordat ik iets zeg wil ik kunnen nadenken over wat ik ga zeggen, en hoe ik het zeg. Of ik mensen onderbreek – wat ik verrassend vaak doe omdat ik denk te weten wat ze gaan zeggen – of dat ik inderdaad dingen zeg waar ze ook echt baad bij hebben. Sommige mensen willen geen zoete woordjes horen als die gebaseerd zijn op misschiens en andere vage beloftes. Sommige mensen hebben er dan meer baad bij wanneer je gewoon eerlijk zegt: tja, dat is een kut situatie, ik weet ook even niet hoe je daar uit kunt komen.

Voornamelijk pessimistische mensen hebben geen behoefte aan opgewekt gebrabbel. Niet alleen maak je ze er niet vrolijker van, ze hebben er ook echt geen baad bij. Als jij positief bent dan zal je ze daar echt niet een twee drie mee aan kunnen steken. Dat zit in je of niet.

Ongemerkt wil ik mensen toch graag veranderen, omdat ik denk dat ik het beter weet. Omdat ik denk hoe ze gelukkiger kunnen zijn. Wat arrogant eigenlijk. Het zal ook niet de eerste keer zijn dat ik arrogant genoemd wordt.

Vandaag merk ik weer eens hoe slecht het kan zijn om te positief te zijn, zeker wanneer dit ongegrond blijkt te zijn. Wanneer je andere mensen hierin meesleept, zeker zij die pessimistisch zijn, zal dit erg veel schade doen. Ik met mijn instelling kan het zien als een ervaring die ergens anders weer toegepast kan worden. Maar een pessimistisch persoon ziet het als een ‘zie je nou wel, waarom ben ik er überhaupt aan begonnen, dat was tijdverspilling’.

Dat botst.

En hoewel wellicht niemand hierin echt een fout heeft gemaakt en de schuldige is. Lijkt het voor mij op het moment wel alsof het mijn schuld is. Zonder mij zou dit immers niet gebeurd zijn en zeker niet zo lang doorgelopen zijn zonder duidelijkheid.

Ik vertrouw mensen nog altijd te snel en dat werkt nu tegen mij. Ik ben eigenlijk ontzettend verbaasd dat dit zo is. Ik dacht echt dat ik die eigenschap ondertussen wel verloren zou zijn. Maar dat valt helaas vies tegen.

Dus morgen hoop ik weer door te kunnen gaan met groeien. Denken voordat ik iets zeg, denken voordat ik iets doe, niet alleen aan hoe het invloed heeft op mijn leven, maar ook op dat van anderen en of ze daar wel op zitten te wachten of niet. En eerlijk zijn. Oh wat lastig als je heel mooi kan praten.

Hopelijk krijg ik de kans nog om het goed te maken.