Christentuig

Laatst stond de radio op de regionale zender RTV Noord. Op de vraag hoe ik op die frequentie terecht kwam, wens ik geen antwoord te geven. Op de radio was een discussie gaande over euthanasie en aan het woord was een oude vrouw. En als ik terug denk aan wat deze vrouw zei, krijg ik spontaan zin om “de Frans van Anraat” te doen. Oftewel, gifgas verkopen aan mensen van bedenkelijk allooi, zodat hopelijk deze mensen besluiten de kerk van deze vrouw ritueel te vergassen.

Wat heeft die vrouw dan misdaan? Ze heeft nagelaten om zelf na te denken, dat is haar zonde. Dat is haar zonde en ik hoop dat haar god haar daarvoor straft. Wat deze vrouw namelijk “vond”, was dat alle leven een doel heeft en niemand dus het recht heeft dit te beëindigen. Tot hier is er nog niks mis mee, dat is een mening die ik niet deel maar wel kan begrijpen. Nee, wat deze vrouw vervolgens zei was: “ik heb ook wel eens een dipje maar om er dan meteen een einde aan te maken…” Ik wens je nog veel dipjes toe, jij struikelbejaarde! Denkt zij soms dat mensen die euthanasie plegen dit in hun eerste de beste “dipje” doen? Let dan eens wat meer op de dingen die er allemaal in de echte wereld gebeuren, kijk eens verder dan je geraniums lang zijn.

De presentator vond dit ook al dacht hij misschien in iets andere woorden, en haalde een voorbeeld aan.

Er was eens een oude vrouw die om het uur omgedraaid moest worden, hiertoe was ze zelf niet instaat. Regelmatig kon je haar uit het niets horen schreeuwen van de pijn en dit was haar lot totdat ze uiteindelijk door op het hoogtepunt van de pijn zou overlijden.

Wat is dan nog het nut van haar leven? Wie het weet mag het zeggen. Als die vrouw nou uit het leven wil stappen, dan moet dat toch kunnen? En wie is dan de christelijke minderheid om voor ons allemaal in te vullen wat wij wel en niet met ons leven mogen doen? De vrouw op de radio vond dat je dit leven niet mag beëindigen. Ik hoop dat ze er zelf ooit ligt en voelt hoe de kracht uit haar wegglipt. En dan ga ik ernaast zitten met in mijn linkerhand een zelfmoordpil en in mijn rechter een iPod, want ik moet me ook vermaken. Met meer dan alleen sadistisch leedvermaak bedoel ik. Ik ben benieuwt hoelang het duurt voordat ze om de pil smeekt. En zodra ze dat doet, dan geef ik hem. Want ik vind WEL dat je mensen in die positie moet helpen, hoe wrang helpen soms ook kan zijn.

En wie is er dan in de ogen van god een beter mens, een koppige christen die anderen het liefst verplicht te leiden, of een infidel als ik die geen gelijkenis met vertoont met de rabbi, niet met de Leviet, maar met de barmhartige Samaritaan?
05 mrt 2008 - bewerkt op 05 mrt 2008 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van martin
martin, man, 37 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende