Covid en saamhorigheid
Mijn vriend helpt als vrijwilliger mensen die hulp nodig hebben. Met de boodschappen, met de avondmaaltijd, met het leeghalen van een kast, of gewoon: door er te zijn en een kopje thee te drinken met iemand die zich alleen voelt.
Dat gooit hij niet op Facebook en hij wil er geen lintje voor. Hij doet het, omdat hij oprecht mensen wil helpen. ‘Neem toch eens een echte baan,’ heeft hij veelvuldig te horen gekregen. Maar dat deed hij niet.
In maart ontstonden er fantastische initiatieven. Corona was nieuw, en het was al snel duidelijk dat bepaalde groepen mensen niet naar buiten konden. Op Facebook deelden mensen hoe ze de boodschappen voor hun bejaarde buurman deden en iedereen vond het fantastisch.
Ik vroeg me toen al af of mensen dit deden vanuit een oprecht gevoel om mensen te helpen, of meer deden om genoeg likes te krijgen op social media. De waarheid ligt waarschijnlijk ergens in het midden, was mijn conclusie. En ik kon niet anders dan blij zijn met de saamhorigheid die er ontstond. Samenwerken. Elkaar helpen.
Nu, maanden later, zie ik niets meer van die positiviteit. Van het oprecht, belangeloos mensen willen helpen.
Wat ik wel zie, is veel vingerwijzen. Pietje heeft geen mondkapje op, hoe dúrft hij? Vast zo’n complotdenker die ook gelooft dat de aarde plat is. Jantje draagt juist wel een mondkapje en houdt veel afstand, wat een dom schaap. Hij moet wakker worden! Ik zie dit niet alleen online, maar ook op straat. Laatst was ik nog ooggetuigen van twee vrouwen die tegen elkaar tekeer gingen. Schreeuwend, wijzend naar elkaar.
Ik mis een stuk empathie. Iedereen heeft zijn of haar eigen gevecht en probeert daar op zijn eigen manier mee om te gaan. We zijn blind geworden voor de wereld waarin iemand anders leeft.
Mijn hart gaat uit naar iedereen die Covid-19 heeft gehad
Mijn hart gaat uit naar iedereen die iemand is verloren aan Covid-19
Mijn hart gaat uit naar mensen wiens behandeling is uitgesteld
Mijn hart gaat uit naar ondernemers die jarenlang hebben gewerkt om hun droom uit te laten komen en die nu hun droom in duigen zien vallen
Mijn hart gaat uit naar iedereen die ontslagen is of dreigt ontslagen te worden
Mijn hart gaat uit naar mensen die kei- en keihard werken en burnout verschijnselen hebben
Mijn hart gaat uit naar iedereen die zich eenzaam voelt, zoals singles, senioren, en mensen die extravert zijn
Mijn hart gaat uit naar mensen met angststoornissen, of andere persoonlijkheidsstoornissen, die daardoor deze toestanden moeilijk trekken
Mijn hart gaat uit naar doven en slechthorenden, die door de mondkapjes een groot deel van hun communicatievorm zijn kwijtgeraakt
Mijn hart gaat uit naar iedereen die op een andere manier worstelt nu.
We zijn met die 1,5 meter afstand niet alleen fysiek van elkaar verwijderd. En eigenlijk zou iedereen iets van de eigenschappen van mijn vriend moeten hebben. Belangeloos een ander helpen, in plaats van wijzen naar wat anderen allemaal verkeerd doen.
Dat gooit hij niet op Facebook en hij wil er geen lintje voor. Hij doet het, omdat hij oprecht mensen wil helpen. ‘Neem toch eens een echte baan,’ heeft hij veelvuldig te horen gekregen. Maar dat deed hij niet.
In maart ontstonden er fantastische initiatieven. Corona was nieuw, en het was al snel duidelijk dat bepaalde groepen mensen niet naar buiten konden. Op Facebook deelden mensen hoe ze de boodschappen voor hun bejaarde buurman deden en iedereen vond het fantastisch.
Ik vroeg me toen al af of mensen dit deden vanuit een oprecht gevoel om mensen te helpen, of meer deden om genoeg likes te krijgen op social media. De waarheid ligt waarschijnlijk ergens in het midden, was mijn conclusie. En ik kon niet anders dan blij zijn met de saamhorigheid die er ontstond. Samenwerken. Elkaar helpen.
Nu, maanden later, zie ik niets meer van die positiviteit. Van het oprecht, belangeloos mensen willen helpen.
Wat ik wel zie, is veel vingerwijzen. Pietje heeft geen mondkapje op, hoe dúrft hij? Vast zo’n complotdenker die ook gelooft dat de aarde plat is. Jantje draagt juist wel een mondkapje en houdt veel afstand, wat een dom schaap. Hij moet wakker worden! Ik zie dit niet alleen online, maar ook op straat. Laatst was ik nog ooggetuigen van twee vrouwen die tegen elkaar tekeer gingen. Schreeuwend, wijzend naar elkaar.
Ik mis een stuk empathie. Iedereen heeft zijn of haar eigen gevecht en probeert daar op zijn eigen manier mee om te gaan. We zijn blind geworden voor de wereld waarin iemand anders leeft.
Mijn hart gaat uit naar iedereen die Covid-19 heeft gehad
Mijn hart gaat uit naar iedereen die iemand is verloren aan Covid-19
Mijn hart gaat uit naar mensen wiens behandeling is uitgesteld
Mijn hart gaat uit naar ondernemers die jarenlang hebben gewerkt om hun droom uit te laten komen en die nu hun droom in duigen zien vallen
Mijn hart gaat uit naar iedereen die ontslagen is of dreigt ontslagen te worden
Mijn hart gaat uit naar mensen die kei- en keihard werken en burnout verschijnselen hebben
Mijn hart gaat uit naar iedereen die zich eenzaam voelt, zoals singles, senioren, en mensen die extravert zijn
Mijn hart gaat uit naar mensen met angststoornissen, of andere persoonlijkheidsstoornissen, die daardoor deze toestanden moeilijk trekken
Mijn hart gaat uit naar doven en slechthorenden, die door de mondkapjes een groot deel van hun communicatievorm zijn kwijtgeraakt
Mijn hart gaat uit naar iedereen die op een andere manier worstelt nu.
We zijn met die 1,5 meter afstand niet alleen fysiek van elkaar verwijderd. En eigenlijk zou iedereen iets van de eigenschappen van mijn vriend moeten hebben. Belangeloos een ander helpen, in plaats van wijzen naar wat anderen allemaal verkeerd doen.
16 okt 2020 - bewerkt op 16 okt 2020
- meld ongepast verhaal
-
Speertje
vrijdag 16 oktober 2020 17:31
Helemaal met je eens. Ik kan zelf wegens medische redenen in veel situaties geen mondkapje dragen (bijvoorbeeld tijdens het boodschappen doen, zittend en dus in rust lukt het nog wel maar lopend en sjouwend met boodschappen dus niet) en ik ben de afgelopen week zo vaak aangesproken, uitgescholden en met walgende blikken aangekeken in winkels, zo erg zo dat ik nu zelfs geen boodschappen meer doe en echt nergens meer kom behalve een rondje met de hond. Het elke keer uitleggen kost teveel moeite en stuit alleen maar op onbegrip.
Sommige ziektes zijn nu eenmaal niet zichtbaar en als je niet in het 'plaatje' past dat mensen wél accepteren als zijnde 'ziek', dan willen veel mensen je momenteel liever een kogel geven dan zelf even na te denken en wat (extra) afstand te nemen. (Een kennis van me zei me dat ik ook maar hulp moest weigeren als ik op de IC zou komen omdat ik zogenaamd nu geen mondkapje op kan) Ik let zelf enorm op qua afstand houden, maar sinds het verplichte mondkapje zijn intrede heeft gedaan, zijn we collectief vergeten dat afstand houden óók gewoon heeft gezorgd voor de afname van besmettingen in de afgelopen maanden.
Ik begrijp iedereen die met zijn eigen onderbouwing een keuze maakt, en ik begrijp het ook als mensen bezorgd of bang zijn, maar dat korte lontje van zoveel mensen en pure frustratie/woede is zo pijnlijk, inderdaad meer dan fysieke afstand. Het is blijkbaar écht moeilijk om ons een beetje in een ander te verplaatsen... Zou het paniek zijn? Het besef dat niemand echt weet wat er gaat komen nog, en het besef dat ons kabinet en onze wereldleiders het ook allemaal niet zo weten? Geen idee.
Maar het is een feit dat veel mensen nu hun ware aard laten zien. Egocentrisch, geen begrip of tijd of hulp voor een ander. En dat bedoel ik niet als klaagzang, want ik red me wel. Maar ik vind het heel erg voor de mensen die zich níet redden en hun hele sociale supportsysteem om zich heen zien uiteenvallen.
-
CowboyG (opgeheven op 28-02-2021)
vrijdag 16 oktober 2020 18:06
Wat heftig @speertje..
Mag ik vragen wat je precies hebt waardoor je geen mondkapje op kan doen?
(die opmerking van je kennis is echt hard zeg...)
-
Speertje
vrijdag 16 oktober 2020 20:52
@cowboyG angststoornis(sen). Ik kan ook geen sjaals dragen die enigzins strak zitten of coltruien, mijn hals en gezicht moeten echt vrij zijn bij enige vorm van inspanning, anders voelt het letterlijk als gewurgd worden en krijg ik een paniekaanval. Ik weet dat dat voor veel anti-mondkapmensen een argument is want het klinkt lekker dramatisch, niet kunnen ademen, maar helaas voor mij werkelijkheid.
-
knowthyself
zaterdag 17 oktober 2020 21:02
Mooi gezegd.
@Speertje Ik ben sowieso niet van het vingerwijzen maar jouw verhaal gaf mij een stukje extra bewustzijn. Dank je wel voor het uittypen. Wellicht een idee om jouw verhaal... Ergens op een openbare plek te laten of weet ik het.
Ik zou zo nu 1,2,3 geen idee hebben waar, behalve dan op Reddit ergens op r/corona, eventueel als een reactie ergens op.
Het zou fijn zijn als meer mensen eerst denken "Oke, maar WAAROM doet iemand zoiets" ipv meteen tekeer te gaan, maar soms is gewoon een stukje awareness nodig... Hoop ik dan.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 17 mei 2023 Schrijven challenge: week 9 dag 2
- O 16 mei 2023 Schrijven challenge: week 9 dag 1 ( 1 )
- O 12 mei 2023 Schrijven challenge: week 8 dag 4 ( 1 )
- O 11 mei 2023 Schrijven challenge: week 8 dag 3 ( 1 )
- O 10 mei 2023 Schrijven challenge: week 8 dag 2
- O 09 mei 2023 Schrijven challenge: week 8 dag 1
- O 06 mei 2023 Schrijven challenge: week 7 dag 5 ( 1 )
- O 05 mei 2023 Schrijven challenge: week 7 dag 4
- O 04 mei 2023 Schrijven challenge: week 7 dag 3
- O 03 mei 2023 Schrijven challenge: week 7 dag 2
- O 02 mei 2023 Schrijven challenge: week 7 dag 1
- O 01 mei 2023 Schrijven challenge: week 6 dag 7
- O 30 apr 2023 Gelezen boeken april
- O 30 apr 2023 Schrijven challenge: week 6 dag 6 ( 1 )
- O 29 apr 2023 Schrijven challenge: week 6 dag 5