crieng and crieng

zit nu huilend achter de laptop en ik weet niet wat me bezield. Er gaat weer van alles door me heen. Wat ik zal missen als ik iedereen achterlaat. Wat ik de rest zou aandoen als ik weg ga.
Het woord vertrouwen gaat door me heen wat heel lang niks voor me betekende. Had een periode waarin ik niemand vertrouwde, me vrienden niet, mn familie niet, zelfs mezelf niet. Ik voelde alleen angst. En nou voel ik het weer. Ik ben bang voor alles. Voor wat ik kan doen, bang voor alles wat er in mn hoofd gaat. Zie mn eigen vriend me verkrachten, zie mn oom met een hatelijk grijns, zie mezelf die voor een bus springt of met tas en al in een meer duikt. Voel angst, ben zo bang. En ik moet zo na school ma het liefst pak ik de trein en laat alles achter me, ma dat kan ik niet. Het is ongelovelijk hoe sterk de liefde voor iemand anders kan zijn, en dat is nog wel iets waar ik het meest bang voor ben. Hij is de enige die me hier houdt. Alsof ik aan hem vastzit en daardoor nergens heen kan... Het voelt niet alsof ik gevangen zit, nee het is een beschermend schild. Ma ik ben bang dat dat schild weggaat en ik iets doe waar ik bang voor ben. Eerst wou ik egt zelfmoord plege. Bij elke auto die lanskwam wou ik dat ze me raakten en dat deden ze niet... Ze ontwijkten me altijd. Heb langs een meer gefietst en zag mezelf al springen. Zag mezelf naar de bodem zinken eindelijk van alles verlost...
Toen wou ik dood ma nu... Ik ben er alleen bang voor dat dit gevoel terug komt. Huilend besef ik nu wat ik allemaal heb en hoe gelukkig moet zijn. En hoe erg ik mezelf haat door het allemaal tegen te spreken. Waarom kan ik niet gewoon gelukkig zijn met de mensen die ik om me heen heb... Waarom moet ik zelf alles tegenspreken, waarom probeer ik mezelf dan toch om te praten. Waarom kan ik niet gewoon accepteren dat ik de beste vrienden van de wereld heb...? Omdat het dan moeilijker wordt om ze achter te laten. Om alles achter te laten. Ik moet nu egt stoppen als ik op tijd op school wil zijn. ma ik wil niet na sgool, wil wegrotten in een klein hoekje en alleen zijn met mn tranen... En tegelijkertijd wil ik na sgool om Mike te zien.
Ik kan er egt niet meer tegen...Tegen al deze tegenstrijdige gedachten. Ik kan het gewoon niet meer hebben. Ik ben zo moe en mn tranen blijven maar komen. En nu zit k hier, alleen in dit huis en voel alleen maar eenzaamheid. Voel de kou van binnen. Heb het gevoel alsof mn hart stopt met pompen. Het bloed gestopt met stromen. Voel me dood. Mn tranen zijn gestopt net als mijn gevoel. Net als al het menselijke in me...

I'm dead, I cant feel the joy I had, My heart has stopped pomping, I only feel fear and cold, I'm so cold inside right now, Now I don't care 'bout the others, I feel my pain, I feel my sorrows, I feel my fear, It's starting al over....