daar gaat ie dan

Dit verhaal had ik eerst getypt en op lezerslijst gezet maar nu maakt t niets meer uit, nu mag iedereen het lezen

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
een paar weken geleden vond ik dat het eens tijd was om met mijn vrouw te praten,

ik zeg, mop, ik hou van je en ik wil niet bij je weg maar je gedraagt je raar de laatste tijd en dat vind ik ook niet leuk.
Eindelijk na een tijdje ""aan dr trekken" zegt ze, ik vind ons zo saai zoals t nu is.
ik heb t gevoel dat de klik weg is.

Ik schrok me dood. we hebben een tijd zitten kletsen en ik ben ff weggegaan om rustig te worden, ik heb in die tijd mn moeder gebeld om te vertellen wat r gebeurd was.

Toen ik terugkwam hadden mijn moeder en vrouw elkaar gebeld en mn vrouw zegt, ik hou echt wel van je en die klik die krijgen we wel terug, we moeten er alleen ff aan werken. Ik zeg, ja maar wat doen we dan niet goed, dus zij zegt eerst dat ik juist wel goed doe maar uiteindelijk kwamen er toch wat dingetjes uit die voor mij minder goed uitkwamen maar haar wle goed uitkomen. bijvoorbeeld dat ik niet moet zeuren als ze weer es n keer naar n vriendin gaat. wat logisch is eignelijk. maar als ze dan bij die vriendin leuk kan gaan zittend oen moet dat bij mij ook kunnen neem ik aan en dat gebeurde niet

ik heb me eigen daaraan aangepast, niet elke keer van harte maar ik laat dr dr gang gaan.

Maar ik merk van haar kant niks. ze doet nog steeds net als voor t gesprek en ik merk niks van dat ze ergens ook maar aan wil werken.

Waarschijnlijk is zij het gesprek alweer vergeten en is ze verder met dr leven.
Maar ik kan dat niet, ik heb dr echt een gigantische deuk aan overgehouden. ik ben bijna bang voor dr geworden kan je bijna zeggen.

Ze heeft me als t ware gewoon in een diepe put gedonderd, en vergeten dat ik dr in lig.

dus 5 dagen na ons gesprek is ze een week weggeweest, ik heb dr amper gesproken die week, toen ze terugkwam was ze nog steeds hetzelfde.

T stomme is dat ze waarschijnlijk altijd zo is geweest maar ik nu door mijn angst er extra oplet.

ik ben bang en onzeker en zenuwachtig sinds die tijd en ik wordt er gek van, zeg niet ik moet met dr praten want daar ben ik nog niet aan toe, mijn vrouw is geen prater en al zeker niet als t een negatief gesprek is.

ik wordt gek, en zoals ik t nu tik lijkt t net of ik een kuthuwleijk heb en mn vrouw een klotewijf maar dat is niet het geval, ze is erg lief en tot een wwek of 2 geleden was mijn huwleijk ook goed en nu is t waarschijnlijk ook nog goed alleen zit ik inde put van wat mijn vrouw me verteld heeft