Ik kan me niet herinneren ooit meer op mezelf te zijn aangewezen dan tijdens liefdesverdriet.
Niemand voelt jouw pijn, jij maakt dit alleen door.
Je hoofd maakt de raarste sprongen, je humeur schiet van volledige blijheid naar intens verdriet.
Je ontdekt kanten van jezelf waarvan je niet wist dat je ze had.
Je verandert in een soort Sharon Stone - Basic Instinct.
Je wilt hem pijn doen, zoals hij jou pijn heeft gedaan.
Je wilt je groot houden maar eigenlijk wil je in een hoekje gaan zitten janken tot er geen tranen meer zijn.
Boven alles wil je (ik) het begrijpen.
Maar dat kan niet.
Het hoeft ook niet.
Maar voor je daar bent....
Je leert ontzettend veel over jezelf en eigenlijk is dat ook weer heel erg mooi.
Dus..zelfs tijdens zo'n periode heb je af en toe de gedachte 'het is ergens goed voor'
al komt de gedachte om hem compleet aan reepjes te snijden net zo vaak voor.Happy