Dag 42...

Dag 42...

Alweer 42 dagen zonder jou. Echt, ik mis je verschrikkelijk. Mijn hele leven draait om jou nu. Ik kan er niet mee om gaan....

Telkens als ik denk dat ik de oplossing heb om door te kunnen, word ik keihard gestraft door griep, irritante neusverstoppingen, migraine, algehele malaise... het houd niet op...

En ja, 42 dagen is nog verschrikkelijk vers, nog zo kort. Ik hoor het je zeggen : ' je moet geduld hebben vrouw, je wilt ook altijd veel te snel' ... maar hoe doe ik dit? Hoeveel tijd kost dit? Hoe weet ik wanneer ik verder kan?

Ben wel trots op mezelf dat ik therapie durf aan te gaan. Weet zeker dat jij ook trots bent op me. Ik heb eindelijk naar je geluisterd haha. Kan alleen pas in het nieuwe jaar terecht.
Tot die tijd moet ik alles nog overleven... halloween, jouw verjaardag, dagje naar jouw favoriete pretpark met jouw familie, kerst... al die dingen waar jij zo intens van kon genieten en wat voor ons nu zo confronterend is.

Ik ben gewoon zo in de war, mezelf zo aan het verliezen... ik herken mezelf niet meer, weet niet meer wat ik met mezelf aan moet, hoe ik dingen moet aanpakken, wat het beste voor me is....

Ik weet het gewoon niet....

Wat ik wel weet, is dat ik je mis..., dat ik je nodig heb, dat ie mij compleet maakte...
En dat ik nu voor altijd zonder je moet...
En dat doet pijn...
Veel pijn..
Heel veel pijn...

Ik hou van jou.
#forever35