we dansten.. voor het eerst sinds tijdens hebben we weer gedanst..
schijt aan de wereld, schijt aan de vrienden die steeds zeggen dat je klef bent terwijl je net ff lekker tegen elkaar aan staat.. schijt aan de mensen om je heen die net langs je heen wouden lopen..
..wij dansten..en hij lachte.. hij lachte weer die lach die hij niet kon tegenhouden..
net alsof hij heel gelukkig was.. (misschien overdreven maar zo voelde het)
ik heb die lach gemist.. tijdens mijn pfeiffer -(wat nog steeds niet geheel over is.. en ik heb geen tijd om het rustig aan te gaan doen)- was hij gaan twijfelen. wat ook niet raar is want ik was niet mezelf.
alleen heb je dat pas door wanneer je wel weer jezelf begint te worden.. wat 4 maand(!) geduurd heeft..
hij heeft het nog lang met me vol gehouden..
hij zei wel dat hij niet meer twijfelde en ik geloofde dat ook wel.. maar nooit gedacht dat ik die lach zo zou missen.. en je beseft pas dat je het gemist hebt, als hij weer zo lacht.
en dat was zaterdag na het uitgaan..
het liefst zou ik uren met hem geknuffeld hebben, samen met hem in een bed gaan en naakt tegen elkaar liggen. heerlijk als je de lichaamswarmte van de ander voelt..
hij is weer blij met mij.. hij is echt weer blij met mij..dit doet mij goed aangezien we dicht bij de 9 maand komen (afgelopen 2 relaties stopten @ 9 maand, op een of andere manier word je dan toch paranoia rond die tijd).
hij kwam zelf met het idee om uiteten te gaan om te vieren dat het goed ging met 9 maand.
he is so cuteaf en toe denk ik aan een toekomst.. samen.. het voelt wel goed.. maar we kijken hoe het loopt..