Dat ik dan van je houden zal.
Soms vraag ik me af waarom alles zo is, zo als het is. Ik heb graag alle antwoorden, en vooral voor andere. Maar als ik dan antwoorden nodig heb voor mezelf, dan heb ik ze (bijna) nooit. Behalve dan dat rozen rood (of wit, ik hou van de kleur wit. Het is onaangeraakt, het is puur, het is zoals ik graag had willen zijn) zijn en Viooltjes blauw zijn. Dat is de waarheid. Want dat is wat ik las in de laatste brief naar mezelf. Ik schreef dat, omdat ik gewoon een keer een simpele waarheid wilde lezen.
'Rozen zijn rood
Viooltjes zijn blauw
En op een dag,
dan hou ik van jou '
En keek naar de weerspiegeling van mijn gezicht in de rustige zee. De jou in mijn brief. En zag mijn laatste brief aan mezelf langzaam wegdrijven. De brief was doorweekt. De zee had het in zich op genomen. Voor goed verloren maar wel altijd een. Langzaam liep ik de zee in. En nu we waren één ditmaal, de zee en ik. Samen waren we overal, en vooral nergens. We waren stil, maar sloegen wel. Zij tegen mijn lichaam en tegen de kust en ik alleen in mijn leven.
Zo stond ik in de zee, en terwijl zij zich weer voorbereidde om mijn lichaam te raken, zette ik een stap richtig de kust. Ik rende het water uit en ik schreeuwde
Ik ben geen één
niet met jou
Verdrinken zal ik niet
ik ben alleen zoals alleen ik kan zijn
Aan het strand
met stenen of met zand
maar met mij in een los jurkje zoals het horen zal
En op een dag
als ik nog harder schreeuwen kan
dan zal ik schreeuwen
dat ik iemand ben waar ik dan van houden zal.
'Rozen zijn rood
Viooltjes zijn blauw
En op een dag,
dan hou ik van jou '
En keek naar de weerspiegeling van mijn gezicht in de rustige zee. De jou in mijn brief. En zag mijn laatste brief aan mezelf langzaam wegdrijven. De brief was doorweekt. De zee had het in zich op genomen. Voor goed verloren maar wel altijd een. Langzaam liep ik de zee in. En nu we waren één ditmaal, de zee en ik. Samen waren we overal, en vooral nergens. We waren stil, maar sloegen wel. Zij tegen mijn lichaam en tegen de kust en ik alleen in mijn leven.
Zo stond ik in de zee, en terwijl zij zich weer voorbereidde om mijn lichaam te raken, zette ik een stap richtig de kust. Ik rende het water uit en ik schreeuwde
Ik ben geen één
niet met jou
Verdrinken zal ik niet
ik ben alleen zoals alleen ik kan zijn
Aan het strand
met stenen of met zand
maar met mij in een los jurkje zoals het horen zal
En op een dag
als ik nog harder schreeuwen kan
dan zal ik schreeuwen
dat ik iemand ben waar ik dan van houden zal.
30 jul 2011 - bewerkt op 30 jul 2011
- meld ongepast verhaal
-
susanne
zaterdag 30 juli 2011 22:32
-
Tatycardia
zondag 31 juli 2011 11:34
Wow, prachtig stuk
-
here (opgeheven op 4-10-2011)
maandag 19 september 2011 19:32
Opa zegt altijd: 'Ja, S, zo gaat dat. En niet anders. En als het niet verandert, dan blijft het zo.' Ik geloof dat dat de reden is waarom het is, zoals het is.
Ik heb je gemist.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 21 mrt 2011 Spring Monday Morning. ( 4 )
- O 17 mrt 2011 Mijn levende Muziek. ( 4 )
- O 15 feb 2011 Valentijn. ( 3 )
- O 27 feb 2010 Shop-a-holic dagje. ( 16 )
- O 18 nov 2009 De Herfst van 2009. ( 4 )
- O 01 nov 2009 Lipafdruk. ( 1 )
- O 03 okt 2009 The Prison. ( 4 )
- O 27 aug 2009 Vandaag ben ik gaan lopen. ( 9 )
- O 18 mei 2009 Eens met een doorstuurmail. ( 9 )
- O 13 mei 2009 Sky and Sand. ( 9 )
- O 16 apr 2009 © Na de Bom. ( 11 )
- O 07 apr 2009 Photograph. ( 14 )
- O 26 jan 2009 © Een Schrijver. ( 4 )
- O 22 jan 2009 © Dogma. ( 4 )
- O 20 jan 2009 © Neem maar mee. ( 4 )