De 6e dag...

De 6e dag van nuchterheid van mijn lieffie....
Het gaat goed... erg goed zelfs. Wat een verschil, met of zonder alcohol.

Ik weet dat het een probleem is, ik weet wat een verslaving is. Ikzelf ben ook verslaafd.... aan het roken, maar van mijn ergste verslaving ben ik nu toch al weer 4 maanden af... snijden....

Ja, ik snij mezelf.... ik sneed mezelf.... waarom?? dat zal iemand die het zelf niet doet niet kunnen begrijpen. Ik doe het om de spanningen weg te laten vloeien, om mezelf te straffen misschien, om pijn te voelen, voelen dat ik leef... weten dat ik nog leven in me heb.

Het is stom... ik weet het. Mijn armen zijn beschadigd, maar wat nog erger is, mijn ziel is beschadigd...!!!! En dat komt nooit weer goed.

Keep faith zeggen ze dan... tuurlijk, tuurlijk hou ik de moed erin, blijf ik vechten en leven. Maar vertel mij niet dat het makkelijk is... !! Ik weet wel beter...

34 jaar en moeder van 3 kinderen. Maar voor mijn gevoel al een heel leven achter de rug.. en misschien is dat ook wel zo.

Ik ben aan het zoeken.. zoeken naar iets waar ik vertrouwen in kan hebben, zoeken naar iets waar ik me een beetje aan vast kan houden.
Iets wat mij de Faith geeft.....

Ik put de kracht uit mijn verleden... door te zorgen dat het nooit meer zo ver komt. Ik wil dat niet meer en kan dat niet meer.

4 jaar lang ellende, van de ene opname in een psych. inrichting naar een ander. De stempel gekregen... mevrouw heeft Borderline....Therapie na therapie... ik heb veel geleerd.
Ik wil dat niet meer, ik wil geen stempel...
Zie hoe ik het nu doe, ik red mezelf prima, zonder man in huis. Eigenlijk gaat het gewoon steeds beter. Ik heb niet het gevoel dat ik mezelf voor de gek hou. Nee, ik voel dat ik leef, en dat zonder te snijden....!!!!

Nee, laat mij maar schuiven... ik red me wel.
Mijn zoon van 8 heeft ADHD, mijn dochter van 6 heeft PDD-NOS.

En nee, ik ben niet zielig.. krijg het gewoon in dit leven flink voor mijn kiezen, maar ik weet dat ergens de rust op mij wacht... en ik weet dat wanneer het mijn tijd is, ik er vrede mee heb.
Maar zelf een eind maken aan mijn tijd hier zal ik niet meer doen...!!!!
Die gedachten heb en hou ik altijd, maar doen zal ik niet.... Daarvoor zijn me de dingen hier toch nog te kostbaar....

Laat mij maar... ik red me wel.
Veel "vrienden" laten het afweten... Ik vind het niet erg. Ik heb nu mijn eigen leven, eindelijk na jaren van ellende en tegenslag zal ik ervoor zorgen dat het mij en mijn kinderen nu goed gaat...!! Niets en niemand krijgt mij nu nog klein. Ik heb de proef doorstaan.

Weet dat ik nooit mijn dagboek terug lees. Ik lees niet wat ik geschreven heb. Het komt recht uit mijn hart, via mijn hersens naar mijn vingers die het tikken...

Welkom in mijn wereld...

xx
Esmie