De begrafenis...
Het was zo emotioneel, zo indrukwekkend, zo vreselijk, zo oneerlijk, zo mooi...
Alle leerkrachten, kinderen en ouders die niet op vakantie waren stonden bij de school. De stoet was prachtig om te zien. Eerst twee witte auto's helemaal vol met bloemen, toen een witte koets helemaal vol met bloemen. Toen de witte koets met het witte kistje met Gina, en daarna nog twee witte volgauto's. Bij de school hield de stoet even stil. Wat er dan door je heen gaat...
Toen de bijeenkomst. Dat was het moment dat ik haar ouders voor het eerst zag. Helemaal kapot....Zo'n immens verdriet. Haar moeder had het nachthemdje van Gina dat ze als laatste had aangehad in haar handen. De kinderen mochten allemaal met een witte ballon naast de kist zitten. Als eerste werd het liedje Step Right up van Jamai gedraaid.
Toen nog wat liedjes van K3 en als afsluiting Marco Borsato met Waarom nou jij...!
Daarna mochten alle kinderen met hun ballon achter de kist aanlopen naar het graf. Ik liep bij mijn zoontje. Op een gegeven moment ving ik de blik op van Gina's moeder. Ik voelde me gewoon schuldig dat ik daar nog met mijn kind liep. Wat moest dat moeilijk voor haar zijn. Al die moeders met kinderen en zij had niets meer...
Bij het graf mochten de kinderen hun ballon de lucht in laten. Een heel mooi gezicht. Daarna mochten we allemaal wat bloemblaadjes op het graf strooien. Mijn zoontje had nog een knuffeltje voor haar gekocht met een lief kaartje eraan en een roos. Deze hebben we ook op het graf gelegd.
Toen het condoleren. We hebben geknuffeld en vreselijk gehuild. Mijn zoontje kreeg ook zoveel kusjes. Ze konden hem niet loslaten. De opa zei nog dat ze het altijd over hem had. Dat ze met hem ging trouwen...
Het was zo moeilijk...
Daarna wilde mijn zoontje nog even bij het graf kijken.
Hij was de hele dag heel erg stil. Het heeft duidelijk grote indruk op hem gemaakt. s'Avonds thuis heeft hij vreselijk gehuild. Daar was ik wel blij om.
En nu? Ons leven gaat weer verder. We zullen vaak aan Gina denken. We hebben haar foto en rouwkaart op de kast staan. Morgen gaan we nog even naar haar graf.
Maar hoe moet het met haar ouders? Ik weet het in ieder geval niet.
Alle leerkrachten, kinderen en ouders die niet op vakantie waren stonden bij de school. De stoet was prachtig om te zien. Eerst twee witte auto's helemaal vol met bloemen, toen een witte koets helemaal vol met bloemen. Toen de witte koets met het witte kistje met Gina, en daarna nog twee witte volgauto's. Bij de school hield de stoet even stil. Wat er dan door je heen gaat...
Toen de bijeenkomst. Dat was het moment dat ik haar ouders voor het eerst zag. Helemaal kapot....Zo'n immens verdriet. Haar moeder had het nachthemdje van Gina dat ze als laatste had aangehad in haar handen. De kinderen mochten allemaal met een witte ballon naast de kist zitten. Als eerste werd het liedje Step Right up van Jamai gedraaid.
Toen nog wat liedjes van K3 en als afsluiting Marco Borsato met Waarom nou jij...!
Daarna mochten alle kinderen met hun ballon achter de kist aanlopen naar het graf. Ik liep bij mijn zoontje. Op een gegeven moment ving ik de blik op van Gina's moeder. Ik voelde me gewoon schuldig dat ik daar nog met mijn kind liep. Wat moest dat moeilijk voor haar zijn. Al die moeders met kinderen en zij had niets meer...
Bij het graf mochten de kinderen hun ballon de lucht in laten. Een heel mooi gezicht. Daarna mochten we allemaal wat bloemblaadjes op het graf strooien. Mijn zoontje had nog een knuffeltje voor haar gekocht met een lief kaartje eraan en een roos. Deze hebben we ook op het graf gelegd.
Toen het condoleren. We hebben geknuffeld en vreselijk gehuild. Mijn zoontje kreeg ook zoveel kusjes. Ze konden hem niet loslaten. De opa zei nog dat ze het altijd over hem had. Dat ze met hem ging trouwen...
Het was zo moeilijk...
Daarna wilde mijn zoontje nog even bij het graf kijken.
Hij was de hele dag heel erg stil. Het heeft duidelijk grote indruk op hem gemaakt. s'Avonds thuis heeft hij vreselijk gehuild. Daar was ik wel blij om.
En nu? Ons leven gaat weer verder. We zullen vaak aan Gina denken. We hebben haar foto en rouwkaart op de kast staan. Morgen gaan we nog even naar haar graf.
Maar hoe moet het met haar ouders? Ik weet het in ieder geval niet.
17 jul 2003 - bewerkt op 17 jul 2003
- meld ongepast verhaal
-
mrieke
donderdag 17 juli 2003 12:25
mooi..
sterkte dr mee!
kuz..
(beetje stomme reactie.. maar wou toch iets zeggen de begrafenis lijkt me erg mooi geweest..) -
Roozzie
donderdag 17 juli 2003 18:18
Het moet zeker zwaar zijn... maar het leven gaat door... heel veel sterkte. Liefs R
-
Tyrael
zaterdag 19 juli 2003 00:14
Wat heb je dit mooi geschreven Isa, heel emotioneel. De begrafenis leek me echt heel mooi, op zo'n momenten sta je eigenlijk pas echt helemaal stil bij het verdriet van de ouders, en van de mensen om het kind heen, om Gina heen dus. Het is inderdaad fijn dat je zoontje heeft gehuild, dan haalt hij het van zich af. Ik heb het al gezegd, maar nog maar een keer: heel erg veel sterkte! Het is inderdaad heel moeilijk, hoe je nu met de ouders van Gina om moet gaan, maar het lijkt me het beste als je gewoon jezelf blijft, en gewoon met je zoontje omgaat tegenover hen. Ik denk dat zij dat ook het fijnste vinden, natuurlijk doet het ze wel verdriet, en is dat moeilijk voor jou, maar toch lijkt dat me het beste.
Heel erg moeilijk..
Heel veel liefs van mij,
Tyrael
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 05 feb 2009 Terugblik januari - juni 2008
- O 30 dec 2008 Lang geleden
- O 23 dec 2008 Gevoel vs Verstand ( 2 )
- O 16 dec 2008 Beetje pijn
- O 27 nov 2008 Juiste keuze ( 2 )
- O 24 nov 2008 ? ( 3 )
- O 21 okt 2008 M.
- O 20 okt 2008 Top ( 1 )
- O 20 okt 2008 Site
- O 13 okt 2008 Gedichtje
- O 08 sep 2008 Stop de tijd ( 2 )
- O 08 sep 2008 Niets meer ( 1 )
- O 10 jul 2008 Mail 2 ( 6 )
- O 10 jul 2008 Mail 1 ( 2 )
- O 03 jul 2008 Nu echt klaar?