De echte ik

Ik loop over straat. Zonder zorgen, zonder geweten. Met mijn pet schuin op mijn hoofd. Houding anders, houding stoer, houding 'ruig'. Houding verborgen. Huiding terug. Huiding niet van mij. Met de juiste houding loop ik rond. Overal. Op straat, in de stad, door de wijk. Overal. Met mijn dure merkkleding die ik lelijk vind aan, alleen maar om erbij te kunnen horen. Om het plaatje af te maken ook nog dure Nikes waar ik al mijn geld aan verspild heb. Alleen maar voor de juiste houding.
Mensen zien mij lopen over straat en in de stad. Zo stoer, zo trots. Zo vol zelfvertrouwen. Ze zien mij lopen als een van de leuke jongens. Als een van de jongens die erbij horen. Mensen denken dat zoiets mij gelukkig maakt, dat dat mijn leventje perfect maakt. Dat het mijn wereld is. Dat dat het enigste is waar ik aan kan denken. Het is niet mijn wereld. Mensen denken dat ze mij niet kunnen slopen, alleen maar door mijn houding. Mensen denken dat ik niet te breken ben, door mijn kleding. Mensen denken dat ik zoiets het einde vind, maar daar zitten ze fout.. Mensen denken dat de juiste kleding mij vol met vertrouwen pompt, mij beter maakt, mij stoerder maakt. Vol zelfvertrouwen, zoals een jongen hoort te zijn.
Maar onder die houding zit de echte ik. De echte ik laat zich niet zo snel zien aan de buitenkant. Pas wanneer de buitenkant bekend is, laat ik de echte ik zien. Mijn houding verbergt mijn echte ik goed. Soms zelfs te goed. Soms helemaal en dan ben ik niet wie ik hoor te zijn, wie ik eigenlijk ben diep van binnen. Ik ben iemand anders, een totaal ander persoon. Soms is het positief en soms is het negatief, het is maar net hoe je ertegenaan kijkt op dat moment. Ik ben dan gewoon anders dan ik echt ben. Eigenlijk zou dat echt niet moeten, want ik ben gewoon zoals ik ben en geen enkele houding zou dat mogen veranderen. Maar toch doet mijn houding dat. Mijn houding is mijn houding. Ook hij is een deel van wie ik ben. Misschien is het niet de deel van diep van binnen, maar het is wel de deel die aan de buitenkant zit. En ook de buitenkant is een een helft van het geheel.
Alleen als ik alleen ben, is mijn houding weg. Dan ben ik totaal mezelf. Mijn binnenkant wordt ook mijn buitenkant. Het is dan net alsof ik mijn masker afzet. Die masker wordt alleen maar afgezet als niemand erbij is. Alleen op momenten voor mijzelf alleen. Ik slaap zonder masker en ik denk s' nachts na over mijn houding. Ik weet dat het zo niet hoort, ik weet dat ik op deze manier andere mensen pijn doe, maar ik zie mijn houding als een soort van bescherming. En doe ik mijn bescherming af, dan kunnen andere mensen mij pijn doen. En het laatste wat ik op dit moment nodig heb is pijn. Psychische pijn. Maar toch doet ook dit me pijn. Het doet me pijn om niet helemaal mezelf te kunnen zijn. Het doet pijn en soms weet ik nog eens niet waarom. Toch blijft de pijn want ik kan nou niet overal een antwoord op verwachten.
Zodra er iemand weer is, wordt de masker weer opgezet, want niemand mag ooit weten hoe ik ben van binnen. Niemand die het zich ook afvraagt, niemand die zich erom interesseerd. Een masker is een masker en bij mij is dat mijn houding. Dus waarom bekommeren om een houding ? Want een houding is toch alleen maar een simpele houding ?