De Emotionele Klok

De filosofie lessen zijn weer begonnen, het excellentieprogramma om precies te zijn. Lekker met anderen nadenken en informatie opzuigen over kwaliteit, geluk, reis van het leven, zin van het leven en leven. De diepere teksten mogen weer starten.

Uit een hele les pak ik slechts 1 ding, er is veel besproken, maar om een hoop dingen langzaam te verwerken kies ik er maar 1 voor vannacht, De Emotionele Klok.
De emotionele klok werd alsvolgt uitgelegd aan de hand van een voorbeeld van de vader van de verteller:
Vader is 14 jaar en het is het einde van de tweede wereldoorlog. Moeder is er niet en vader is door de Duitsers aan het werk gezet en is dus voor de kinderen nog dood, nog levend. Het kind van 14 moet dus hout sprokkelen voor een vuur en met de schamele voedselbonnen oud brood en beschimmelde kaas halen. Op dit moment stopte de emotionele klok van dit kind, dit moment is zo intens ddat het kind stopt met ontwikkelen van dit gevoel en is voor het leven getekent.
De vader van de verteller was het aller-gelukkigst als de hele familie bijelkaar is, bij een lekker knus vuur, met overvloed van voedsel en drank. Dit alles is natuurlijk terug te koppelen naar die gebeurtenis.

Nu werd er in het verhaal verteld dat dit vast staat en dat de emotionele klok stil staat. Hier was ik het uiteraard gelijk mee oneens, maar voor de duidelijkheid ging ik nog even naar de verteller toe en vroeg ik om uitleg. "Kan een mens zich hier niet overheen zetten en door ontwikkelen? De klok weer aanzetten?" Met als direct antwoord: "Daar heb je helemaal gelijk in, het enige nadeel is dat het ongeveer 30 jaar duurt voordat je alles inziet, relativeert en een andere weg in slaat"
30 jaar. 30 jaar. Dan moet ik nog 13 jaar voordat ik het zorgen relativeer en misschien een andere weg in sla. Ik wilde het heel graag nu doen, maar ik denk dat de tijd nog niet rijp is. Ik pluk namelijk nog de vruchten van het zorgen.
Wat wel leuk is om hieruit te halen is, dat je ideale, ultieme geluksmoment dus terug te koppelen is naar een ingrijpende gebeurtenis. Misschien is het zelfs wel zo, maar dat schiet me nu pas te binnen, dat je pas intense geluksmomenten kan hebben, als je een ingrijpende gebeurtenis achter de rug hebt.

Mooi om nog even uit te werken.

Mijn geluksmomentje van woensdag moet ik even delen. Gymles aan een groep van 4/5-jarigen. Een meisje dat niks zei, niks durfde en alleen langs de kant zat met tranen op het punt door te breken. Na een paar keer vragen wat ze wilde doen als ze niet mee wilde doen met het balspel kwamen we er op uit dat ze wel met de roze bal alleen wilde spelen. Dat werd natuurlijk snel stom. Dus ging ik maar naast d'r zitten en vroeg d'r of ze misschien even die bank aand e overkant kon aantikken, ja hoor, dat kon ze wel! Kan je misschien ook die andere bank aantikken? En de dikke mat? De kast? Ook de rekstok?!
Zo heb ik d'r de hele zaal doorgekregen, op de kast gekregen, door het balspelveld(merkte ze zelf niet) een bal laten pakken. Ik heb d'r naam niet meegekregen, maar ik heb nu al zin in volgende week! Kijken of ze een bal durft te gooien!