De gedachte

De gedachtes,
ik word gek,
achtervolgen mij steeds maar weer,
je hebt een bepaalde plek,

een plekje in mijn hart,
nu en forever,
je zal er niet meer uitgaan,
nu niet, NEVER

je bent zoveel voor mij,
maar ik niet voor jou,
dat doet me pijn,
maar het laat jou koud,

ik mis je armen,
het gemis,
de liefde van jou,
het is mezelf die ik dis.

ik moet je laten,
laten gaan,
lekker alleen,
lekker laten staan.

maar zo ben ik niet,
want anders had je niet zo makkelijk gedacht,
ik kan je niet laten gaan,
en dat fluister ik ook tegen jou heel zacht

dat heb je zelf niet door,
maar diep van binnen weet je het,
dat ik je niet laat vallen,
dat je niet meer zoveel op mij let.

je denkt,
ze laat me toch niet gaan,
dat houdt ze niet vol,
totdat ik je een keer in de kou laat staan.

dan weet je wel,
dat ik sterker ben,
ik het allemaal wel aankan,
en ik niet meer achter je aan ren.

ik vecht nu al zo lang,
voor onze vriendschap,
maar het heeft geen zin meer,
dat ik er binnekort mee kap.

je weet dat ik toch wel terug val,
terug in het oude,
het boeit je daarom ook niets,
je laat het in het koude.

dan kijk ik diep in je ogen,
ik zie ze stralen,
dan voel ik de vlinders weer gaan,
maar wij worden ooit nog rivalen.

Jij moet eigenlijk gewoon voelen,
hoe het is zonder mij,
of je het kan,
ben je dan nog steeds zo blij?

Ik denk dat je niet zonder me kan,
want ik biedt je altijd een luisterend oor,
en dat heeft iedereen soms nodig,
zelfs de grootste MATCHO hoor.

Ik hoop dat het niet zover hoeft te komen,
dat je het binnekort zegt,
hoeveel ik voor je beteken,
en het me dan allemaal uitlegt,

ik kan het jou niet meer vertellen,
ik krijg het niet uit mijn mond,
ik hoop niet dat het over is tussen ons,
maar dat de oude jongen weer eens opstond.