De generatiekloof

Waren we niet allemaal blind voor wat we niet wilden zien? Waren we niet allemaal blind voor de dingen die ons mogelijk angst aan konden jagen? Die voor ons bedreiging vormden? Men sprak vaak over Oost-Indisch doof, maar blind? Het leek wel of we onze zintuigen beter dan ooit leken te beheersen. We sloten onze ogen voor wat we niet wilden zien, en sloten onze oren voor wat we niet wilden horen. Misschien is het wel niet zo zwart-wit als hier beschreven, maar krom was het soms. De dappere strijders zijn de helden van toen. Was je vroeger een held wanneer je zaken aan het licht bracht die niet deugden, ben je nu een klokkenluider en moet je soms vrezen voor je leven. Steek jij je kop boven het maaiveld uit, geheid dat iemand anders deze er bruusk afhakt. Hoe komt dat toch? Waarom willen we niet zien wat er wel is? Ik zeg niet dat ik mijzelf hier niet schuldig aanmaak. Vaak betrap ik mijzelf er op, net zo die oogkleppen op te zetten, als ieder ander, neen, als veel anderen. Dit doe ik, wanneer ik de Albert Heijn binnenstap, en voor de deur zit een arme sloeber muziek te spelen, of de daklozenkrant te verkopen. Ik voel mij schuldig als ik doe of ik hen niet zie, en vind mijzelf dan wel een egoïst. De egoïst zoals iemand mij vorig jaar schreeuwend omschreef. Maar moet ik dan alle zwervers helpen? Het is wel een lastig iets. Ik heb de daklozen krant wel eens gekocht, en voelde mij dan trots. Eigenlijk is dat nog erger, net of de wereld geholpen is met het kopen van één daklozenkrant.

Maar zo gaat dat toch altijd? Of anders gezegd, men sluit relatief vaker zijn ogen voor iets, dan dat men mogelijk zijn of haar vingers er aan wil branden. Zijn we dan echt zoveel banger dan vroeger? Of is het nu zoveel minder veilig dan vroeger? Of is het een beetje van alle twee. Ik weet het niet, ik ben van de generatie van nu, dus kan moeilijk oordelen over vroeger. Wel weet ik dat mijn generatie minder signaleert. Maar we leren het niet meer. We leren steeds minder signaleren. Men verwacht van ons wonderen die wij van hun niet mogen verwachten. Hoe moet je iets kunnen, wanneer je dit niet hebt gelaten. Ik kan mij best voorstellen dat er dingen zijn die vroeger beter waren, maar de ontwikkeling staat niet stil, dus zijn er nu ook dingen die beter zijn dan vroeger… maar soms lijkt het, of mijn generaties niets goed kan doen. Jammer! Want er zijn mensen, ook ik, die juist vinden dat we zorg moeten dragen voor doelgroepen. Mensen die het land hebben gemaakt tot wat het nu is, die vinden dat ouders respect verdienen, die vinden dat je ZZP’ers ook voorzieningen moet bieden indien zij ziek worden. Toch is het altijd die groep die het verstierd, die de complete imago schetst. Zonde!