De Ikea...

Het zag er naar uit dat ik een erg saaie zondagmiddag tegemoet ging en ik besloot dan ook dat er eigenlijk maar twee opties waren. Optie 1: Zielig de hele zondag alleen door brengen en me storten op mijn nieuwe verslaving Farm Ville op facebook of Optie 2: lekker burgerlijk een middagje naar de Ikea. Na een lange innerlijke strijd besloot ik te gaan voor optie 2, door de studie die de dag erna zou beginnen wist ik dat er nog genoeg mogelijkheden kwamen om mijn verlangens naar Farm Ville te bevredigen.

Na een uur zat ik dan ook op de fiets richting centraal, daarna in de trein richting Delft en vervolgens ruim 28 minuten uit mijn neus te eten terwijl ik op de bus wachtte. Want die vorige bus reed heel cliché voor mijn neus weg.. Na deze 28 ellendig saaie minuten, liet ik netjes mijn stempelkaart afstempelen, want tja, burgerlijk naar de ikea moet naaturlijk in burgerlijke stijl, en nam ik plaats in de bus. Gelukkig duurde deze trip maar 10 minuten. Het was echter lang genoeg om mezelf af te vragen wat voor een soort mens vrijwillig met de bus gaat?! Ik was kotsmisselijk en zwaar geïrriteerd door het gehobbeld, gestoot en gestop.

Bij halte “Ikea” (gut, wat een creativiteit hier in het Delftse) volgde ik de grote mensen stroom richting de ingang, voor zo ver er sprake was een ingang tenminste… Deze werd namelijk compleet geblokkeerd door de hoeveel mensen dat probeerde binnen te komen. Over de naam van de bijenkorf hoefde men zijn hoofd nooit te breken, het was wel duidelijk dat daar mensen zich al bijen naar toe begaven en het er letterlijk wemelde van de opvliegerige (wannabe) koningen, maar bij de Ikea ontbreek een dergelijke redenatie in mijn ogen. Ik slaakte een diepe zicht en besloot aan te sluiten in de rij die leidde naar de roltrap omhoog, het wespennest in.

Zo slenterde ik ruim een uur langs alle meubels waarvan ik bar weinig zag. Ik had meer zicht op mijn mede gestoorde die zich net als ik een baan probeerde te maken in de grote stoet mensen. Tevens was het volgens mij nationale-laat-je-kind-lekker-bleehren-dag, want binnen no-time explodeerde mijn hoofd van al het geschreeuw en gejank. Gelukkig zag ik na een uur mensen tellen, aan het einde van de bovenverdieping, het ikea restaurant. Een cafeïne junk als ik, is altijd wel te porren voor een kopje koffie! Ik haalde een croissantje met jam, een kaneelbroodje en een mok waarmee ik net zoveel koffie mocht halen als dat ik zelf wilde. O god, welcome in paradise!

Dat paradise viel echter (letterlijk) vies tegen.. Bah een echt bakkie slootwater! Geen wonder dat je zo vaak mag halen als je zelf wilt, niemand lust die derrie volgens mij. In de tijd dat ik al mijn lotgenoten bestudeerd had kwam ik al snel tot de conclusie dat ik een van de weinig mensen was die ook nog eens gek genoeg was om alléén een stap te wagen in de Ikea. Alle mensen waren met z’n 2e, en dus zat ik ook in mijn eentje in het restaurant me door mijn kop koffie heen te sleuren. Tijd om eens even een situatie analyse te maken…

Hoewel ik me altijd al een buitenlander in de Ikea heb gevoeld, denk maar aan de vrolijke “Hej Da!” teksten op te ruiten, met de uitleg eronder: “zo zeggen we tot ziens in het zweeds!”, werd dat vandaag alleen maar versterkt. Moge het duidelijk zijn dat Ikea Delft de dichtstbijzijnde Ikea van Rotterdam is, want ik voelde me zowaar wit. En nee, daar helpt geen enkele zonnebank tegen! De echte Delftenaren daarin tegen (lees: lekkere studenten) waren in geen velden of wegen te bekennen. Damn it! Het was nog wel zo’n goed excuus: “Zeg, ik krijg mijn kast niet in mijn eentje naar Rotterdam, wil je me even helpen?” Om vervolgens te verklaren dat je ook net een nieuw bed hebt dat even uitgetest moet worden…
Ondertussen nam ik een hap van mijn croissantje. Waarvan ik me af vraag of het die naam wel mag dragen, ‘baksteen’ zou daarin tegen een beter benaming zijn. Low budget of niet, op eten moet nooit bezuinigd worden! De conclusie van de situatie analyse was inmiddels wel duidelijk, veel meer zondag middagen zouden er niet meer besteed worden aan onverwachte uitjes naar de Ikea. Dapper nam ik nog een hap van mijn versteend ‘croissantje’ waarna ik me voornam snel achter mijn computertje te kruipen om mijn schaapjes te verzorgen…