De keuze

Gisteravond stond ik voor de keuze.

De keuze die ik al een paar weken
Voor me uit schoof.
Maar nu kwam het er toch echt op aan.
Na alles wat er gebeurd was,
Dwong ik mezelf bewust de keuze te maken
Te blijven of ermee te stoppen,
Volkomen eerlijk te zijn,
En mezelf niet langer voor te liegen.

Koos ik ervoor weg te lopen van alles,
En alles wat er de laatste weken opgebouwd is
Weg te gooien?
Of koos ik ervoor te blijven
En alles maar gewoon over me heen te laten komen?
Ik wist het echt niet meer.

Ik dacht aan alles wat ik met haar had opgebouwd,
Meegemaakt, gedeeld en gevoeld.
De moeilijke momenten en de fijne.
Waren de fijne momenten genoeg
Om de moeilijke te doorstaan?
Simpelweg weg te cijferen?

Ik dacht aan hem.
Ik had met hem nog geen moeilijke momenten gehad,
Tot dit weekend.
Ook hij was een factor te stoppen met dit alles.
Maar op het moment dat ik in zijn ogen keek,
De spijt in zn hele gezicht en houding kon zien,
Zn verhaal heb aangehoord,
Was het voor mij duidelijk,
Ik kan hem niet laten gaan.

Ik hoorde jullie praten over hoe fijn het zou zijn
Weer terug te gaan naar een week hier voor,
Wij 4en, in perfecte harmonie, perfect in balans.
En wanneer ik voor me zag,
In die kamer te zitten met die 3 mensen,
Wilde ik alleen nog maar harder rennen.

Het was toen ik in het ziekenhuis zat,
En dacht aan een verhaal dat jij hebt geschreven,
Dat verhaal over die deken,
Als 1 van ons het koud heeft,
De andere 3 er zijn om dat recht te zetten,
De deken over ons alle 4 te trekken.
En wanneer jij me belde, zij me smste,
Om te zeggen dat jullie van me houden,
En dat ik jullie altijd kon bellen,
Ervaarde ik hetzelfde gevoel denk ik,
Als jij had toen je dat schreef.

Ik voelde die deken over me heen getrokken worden,
En alles werd meteen duidelijk.
Tuurlijk kon ik niet weglopen,
Alles achter me laten.

Onverwoordbaar hoe jullie in zo'n korte tijd
Zoveel voor me zijn gaan betekenen.