De meid die me liet inzien.

Jij was die meid, die ik leerde kennen om een stom onderwerp.
(ook al hadden we samen gewerkt paar jaar terug, het was toch anders, niet het contact zoals daarna en nu)
maar dat stomme onderwerp, bracht ons wel aan de praat.
Hoe meer wij aan de praat waren, hoe meer ik je begon te mogen.
Je kwam (komt altijd nog) over als een super lieve meid.
En begonnen steeds meer te praten, hele gesprekken lang.
Soms over hele boeiende dingen, maar soms ook over (onze eigen) onzin
Ik voelde vanaf dat moment een klik, een warm gevoel.
een onderbuik gevoel, wat ik niet kon plaatsen..
maar toch, het voelde alsof ik je langer kende dan die dag.
langer dan al die tijden dat we elkaar niet meer gezien hadden na werk of wat dan ook.
Maar oke, er werd toen de vraag eigenlijk gesteld van, wat doe je?
en zo kwam ik er achter dat je nog een tijdje thuis was alleen voordat je naar Kroatië zou gaan voor vakantie.
stiekem van binnen, had ik zoiets van "ik moet en zal haar zien voor die tijd. koste wat het kost"

En ja hoor, niet veel later eigenlijk, zat ik bij jou binnen.
in het begin met je vriendinnen, maar steeds vaker alleen.
in de avond, tot de volgende ochtend waren we samen,
keken tv, praatte wat, of keken elkaar om de beurt aan.. zonder wat te zeggen
elke ochtend, rond een uur of 6 wanneer ik weg ging.
wou ik totaal niet weg! omdat ik je langer wou zien, langer van je wou genieten.

dat ging dan zo een tijdje door, tot die ene avond.
ik stuurde jou heel flauw een sms (toen we op de bank zaten) "je mag wel dichterbij komen, ik bijt niet"
omdat ik het leuker vond dat via sms te melden ..
maar oke, je maakte de opmerking "ja, maar ik wel"
(en ik weet het en gemerkt, je kan hard bijten)

Je lag ondertussen lekker met je hoofd eerst tegen mn borst, en toen op me schoot.
ik leunde naar voren om wat te pakken van tafel,
maar ik gaf je een kus op je zachte wang.
je draaide je om, er was oogcontact en de vonken vlogen er vanaf..
daar gebeurde het, de allereerste kus/zoen.

het voelde goed, het voelde vertrouwd.
het voelde alsof we al langer bij elkaar waren dan maar die dagen.

het begon met leuk vinden, maar daarna kon ik niet stoppen met denken aan je.
jij ging naar Kroatië op vakantie, ik naar België.
we bleven smsen, en de gevoelens groeide.

we hielden ons zelf voor de gek, en wisten.
"dit is het, ik moet er voor gaan"
het leuk vinden groeide langzaam richting verliefdheid.

en voordat we het wisten hadden we wat samen, zonder het kinderlijke "wil je verkering met me" of iets van dat
steeds vaker bij elkaar zijn, in de weekenden werd het uiteraard later dan 12 uur maar late uurtjes in de nacht.
de momenten van lachen, praten, of stilte werden steeds fijner.
mensen zagen hoe wij 1 waren, hoe goed we voor elkaar waren, en nog steeds zijn.

oke, we hebben heus onze woorden wel is gehad.
maar dat was dan ook met een reden, of zo weer uitgepraat.

je had me door zoveel heen getrokken wat ik niet alleen kon en kan doen.
en nog doe je het.

en tijd terug, was er iets gebeurd. wat niemand zag aankomen, en niemand wou.
ik weet niet waarom die fout is gemaakt, meeste van mijn kant.
maar je weet dondersgoed dat ik dat niet wou.
het overkwam ons,
en ik heb er spijt van.

nu het voorlopig uit is, of uit zal blijven
heb ik spijt van elk moment wat even niet goed ging tussen ons.
maar ook die momenten horen er bij.
we kwamen en komen samen overal doorheen

en ik mis onze tijden,
het samen zijn in de weekenden van diep in de nacht tot vroeg in de ochtend.
ik mis de weekenden, dat we samen lagen in 1 bed
ik mis je geur, ik mis je stem, ik mis je lichaam en warmte om me heen.

je bent en zal blijven komen,
maar ergens is het toch anders

ondanks we weten dat we nog en altijd gevoelens voor elkaar zullen houden
gek op elkaar blijven, van elkaar blijven houden en om elkaar blijven geven.

net als wat ik las in je msn "Laten gaan betekend niet opgeven van"
en jou opgeven als vriendin, nee. als beste vriendin? nooit!

Er is zoveel gebeurd, niet alleen tussen ons.. dat we samen in het lastigste pakket zitten van ons leven.
ons afvragen waarom we niet verder gaan, opnieuw beginnen. of waarom we (jij voornamelijk) het besluit had genomen om te stoppen

nu ik daar weer aan denk, voel ik zoveel gemende gevoelens.
en denk ik alleen maar aan 1 ding

"ik hou van jou, ziels veel, ik geef om je en je zal altijd mijn meisje zijn"

Sheryl, liefste schat van me.






























ik wil je weer terug..
Ik mis jou, ik mis ONS.
ook al zal ons nooit helemaal weg zijn...

blijf ik je missen..