(De ontdekking van) mijn paniekstoornis

Naar aanleiding van mijn diagnose (die heel snel gesteld was) ben ik gaan lezen hierover. Sociale angststoornis en paniekstoornis hebben ze gezegd en na mijn gesprek woensdag (om mijn antwoorden te belichten die ik gaf op ja/nee vragen in de intake), de verlengde intake op 11 maart en het gesprek met een psychiater op 17 maart willen ze me in groepsverband cognitieve gedragstherapie en schematherapie gaan geven. Elke week 2 uur lang voor 30 weken lang.

Al even snel heb ik aangegeven dat groepsverband niks is voor mij en daarbij kan ik me zo snel niet vinden in de sociale angststoornis; ik ga elke dag naar mijn werk, bezoek regelmatig concerten en ben, ondanks dat ik het soms eng kan vinden, wel op verjaardagen te vinden. Ik heb na 10 jaar de stap gezet om te gaan praten wat me (soms onbewust) dwars zit en omdat ik er nu echt fysieke klachten van ben gaan krijgen. Dáár wil ik over praten, met één iemand, niet in een groep met mensen die angsten hebben voor sociale gebeurtenissen. No offense naar hen natuurlijk, maar daar hoor ik niet bij. Misschien kan ik dat morgen aangeven.

Ik las een artikel (deze) en het is bizar hoe erg ik me hierin kan vinden. Naast de depressies (die heb ik niet) beschrijft zij precies hoe ik me voel. Ik heb altijd gedacht dat ik gek was, dat mijn lichaam misschien zo heftig reageerde door Crohn (al had ik er al last van voordat ik wist dat ik Crohn had) maar vooral dat het gewoon lag aan mij. En ik ben na de eerste keer dat ik een paniekaanval kreeg constant bang geweest om er nog een te krijgen en misschien maakt die angst ook wel dat ik steeds weer nieuwe paniekaanvallen krijg. Het speelt in ieder geval een hele grote rol. Ik wist tot 2 weken geleden niet eens dat het paniekaanvallen waren die ik had, het heeft jaren geduurd voordat ik hierachter ben gekomen. En ik vraag me dan af: hoe ik dat niet weten? Het is zo ontzettend helder. Zo. Fucking. Helder. Ik las dit artikel en dacht “waarom de fuck overkomt mij dit?” 5 regels later schrijft de auteur “en dan denk je soms: waarom de fuck overkomt mij dit?” Ze schrijft dat angst hebben voor een nieuwe paniekaanval een van de meest kenmerkende dingen is en dat ze dat nooit heeft geweten. Iets met de spijker en op z’n kop slaan.

Ik hoop dat het behandelbaar is, ik hoop zó dat het voor mij behandelbaar is en dat ik ophoud met kotsen. Want dat is wat ik doe: ik krijg een paniekaanval, word duizelig, mijn maag draait om en ik moet kotsen. En soms val ik bijna flauw, dan zie ik niks meer en lijkt het alsof alles in mijn lichaam ruist. Op werk, thuis, tijdens dates, overal. Het is verschrikkelijk en ik kan wel door de grond zakken. Ik kan na het kotsen vaak niet meer eten en word dus duizelig, zwak en moe. Leuk hoor, als je een date hebt. “Ik heb voor je gekookt” “oh, dat is lief, alleen ik moet even kotsen en daarna kan ik niks meer”.

Soms vraag ik me af waarom ik uit het niets me zó ontzettend gestresst kan voelen. Het is dan alsof iemand een deken over me heen gooit, maar een deken van verdriet, wanhoop, stress, machteloosheid en nog veel meer stress. Dit kan uren aanhouden. Op zo’n moment kan ik niet meer functioneren en alle kleine dingen die gebeuren zijn ineens 100 keer zo erg. Zou dit dan ook een paniekaanval zijn?

Het is de eerste keer dat ik hierover schrijf en wat was dat nodig. Er zit nog veel meer in mij wat ik hierover kwijt wil en mijn hoofd loopt over. Ik ga het artikel nog een paar keer lezen want ondanks dat het een klote situatie is deed het me ergens wel goed, ofzo. Ik ben niet alleen en dat stelt me gerust.

Ik kan weer schrijven. In ieder geval vandaag en ik hoop dat het weer terugkomt – het schrijven. Het dagelijks of wekelijks schrijven want het helpt. Ik ben benieuwd naar het verloop hiervan, het voelt echt alsof ik aan het begin van een nieuwe ontdekking sta. En het is gek, want als ik het zo bekijk lag het zó voor de hand.

Het is een sprong in het diepe en ik hoop dat ik niet verdrink.