De put.

Ik val in 'n put, geen licht, geen geluk, 't enige is een pad. Ik moet mijn eigen pad betreden, zelf verscheurde ik de kaart, verdwaalde. Nu moet ik alles achterlaten, het wordt tijd, in het donker, zonder geluk.Verder lopend over mn pad, steeds omkijkend, want ik voel dat ik achtervolgd wordt. Ik ren weg, steeds harder, struikel en val over mn eigen pad, niemand begrijpt, niemand weet. Ik lig daar, pijn, geen licht, geen geluk, stilletjes kruipen de dingen die me achtervolgden in me hart, opgesloten, gevangen. Ik moet ze tegen mn wil in altyd meedragen, k moet ze verbergen, want k mag niemand iets laten merken. Diepe zucht, ogen dicht, ademloos.