De Realiteit

Ik kan eigenlijk niet eens meer zeggen dat ik echt boos op je ben. Natuurlijk vraag ik mezelf nog wel heel vaak af waarom ik? Maar ik weet dat ik die vraag zelf kan beantwoorden. Gewoon verkeerde plaats, op het verkeerde moment. Zo langzamerhand leer ik ook dat ik het mezelf niet kan kwalijk nemen dat ik met je ben mee gegaan in eerste instantie. Hoe had ik het kunnen weten, wat jij met me wilde doen? Ik vraag me trouwens ook wel eens af, of die andere jongens wisten wat je met me ging doen toen ik met je mee ging. En anders, heb jij het ze verteld achteraf? En owh ja, waarom bedreigde je toen je me jaren daarna weer zag? Ken jij geen gevoel van spijt?

Hoe dan ook, het is gebeurd. Jij hebt mij verkracht. Nadat ik gisteravond mijn mindmap heb gemaakt, zie ik pas in hoe alles op zijn gat is gevallen na onze 'ontmoeting' (zal het zo dan maar noemen oké?). Eigenlijk raar dat zo'n klein iets zo'n impact op mijn leven heeft gehad. Maar eigenlijk ben ik daar nu wel zo'n beetje klaar mee. Genoeg van dat gedoe, en al helemaal genoeg van jou. Misschien heb ik dankzij jou wel bereikt wat mijn droom altijd is geweest. Natuurlijk niet direct, maar indirect. Indirect heb jij ervoor gezorgt dat ik wel moést vechten. Dat ik wel door moést gaan. En dat heb ik gedaan. En kijk waar dat mij nu heeft gebracht?

Ja, ik ben sterk. Ik ben zeker van mezelf, en het boeit me verdomd weinig meer wat andere van me vinden. Ben natuurlijk niet egoistisch ofzo, maar ik trek me niet veel meer aan over wat andere mensen van me denken. Ik heb geleerd voor mezelf op te komen en te denken. Ik weet eigenlijk ook vrijwel zeker, dat als jij mij niet had verkracht, ik nu niet mijn droom zou beleven. Zonder onze ontmoeting had ik niet geweten wat vechten was. En God, wat heb ik gevochten voor mijn plekje op school! En natuurlijk, als ik nadenk, voel ik weer jouw handen. Handen die op mijn lichaam zijn opgeslagen. Net als de woorden die je gebruikte en de geur van je adem. Maar als ik nu nadenk, was dat het misschien heel stiekem allemaal wel waard. Mijn ergste nachtmerrie (jij, in mij), heeft ervoor gezorgd dat ik nu gelukkig ben. Dat ik ben gestopt met dromen, omdat ik me eigenlijk nu pas realiseer dat mijn droom realiteit is.