De snackbar & intuïtie

Heb je dat ook wel eens. Zo'n gevoel. Een gevoel dat je maar niet kan plaatsen.
Je bent ergens bang voor, maar je weet niet waarvoor. Je kijkt steeds om je heen, op zoek naar iets.
Maar wat, dat weet je niet..

Dat gevoel had ik dus, d'rnet. Ik moest patat halen bij de snackbar hier in dorp. Zag er al tegenop, zitten altijd van die pimpies, geen zin om die tegen het lijf te lopen daar. En ik moest ook nog eens alleen, zit je daar zo alleen op je eten te wachten. Nee, afhalen is niks voor mij!

Maar agh, je moet wat doen om je ouders tevreden te houden. Dus ik zat netjes op de fiets, richting de snackbar. Op de een of andere manier had ik al zo'n vermoeden dat er iets of iemand in de snackbar zou zijn die ik niet wilde spreken, daarom nam ik mijn mp3 speler mee.

Op de fiets richting de snackbar zat ik dus lekker mee te neuriën met mijn muziekje, yeah yeah van Usher. Oud, maar nog steeds goed! Ik keek een beetje om me heen, alsof ik naar iets op zoek was. Maar ik zag niks, dus fietste gewoon door.

Ja hoor. Had ik weer. Heel fijn, de rij stond tot aan de deur ! Heb het nog nooit zo druk gezien daar. Ik natuurlijk balen. Stond ik daar in m'n eentje, te wachten, op patat, waar ik echt totaal géén trek in had. *Zucht*.

En toen. Mijn 6e zintuig hoor. Mijn vrouwelijke intuïtie. Die thuis al de alarmbellen liet rinkelen. Ja hoor, ze had weer eens gelijk; daar kwam die aan. Ik stond in de rij, achteraan. Wie sluit er achter me aan; de jongen waar het net een week uit mee is. De jongen die ik daar sprakeloos heb laten staan. Huilend, smekend om het toch te proberen, hoeveel we ook verschillen. De jongen waarvan ik dacht dat hij m'n grote liefde waarmee ik 9 maanden had gehad wel kon vervangen, maar wat na 1,5 maand al uitging. De jongen die ik pijn heb gedaan.