De stiltecoupé

...schijnt voor sommige mensen nog best moeilijk zijn om te begrijpen.
Ongetwijfeld zijn er mensen in de trein die niet direct zien op welke afdeling ze beland zijn.
Kan gebeuren en als je aangesproken wordt op je gedrag zijn er grofweg twee opties; of je verhuist naar een andere afdeling/ respecteert de regels in de betreffende afdeling of je geeft een grote mond.

Want sommige mensen vinden het blijkbaar moeilijk om op hun gedrag gewezen te worden.

Vanmiddag mocht ik getuige zijn van een jongen die zijn telefoon gebruikte om een oproep te beantwoorden.
Werd daar meermaals op aangesproken door een medereiziger, maar dat mocht niet baten.
Laatstgenoemde werd zelfs uitgemaakt voor homo. (populair scheldwoord onder bepaalde groepen mensen, die sowieso erg veel moeite hebben met het gegeven dat er zoiets bestaat als homoseksualiteit)

Helaas voor de asociale persoon was daarmee de kous niet af. De medereiziger stond op van zijn plaats en ging naast de scheldende persoon zitten. Die schrok daar aardig van en vroeg wat zijn probleem was.

Met een beetje zelfreflectie had hij het antwoord daarop zelf kunnen bedenken....

Het incident ontaardde snel in een handgemeen, waarbij de aso het aardig opliep.
Misschien veel testosteron aanwezig, gezien zijn jonge leeftijd, maar nadat hij de conductrice erbij gehaald had stond hij nog te stuiteren van woede en wilde vechten, maar dat kwam er niet meer van.
Wel een ontvangstcomité op het eerstvolgende grote station, waarbij wat extra oponthoud ontstond.
De politie wilde in eerste instantie degene die sloeg aanhouden en boeien, maar dat is door tussenkomst van de conductrice voorkomen.
Natuurlijk mag je niet zomaar slaan, maar een opvoedingscursus voor de aso zou misschien een beter idee zijn.

Dat was dan mijn bijzondere belevenis van vandaag, na een dagje vrijwilligen.

Om bij terugkomst bij mijn fiets te ontdekken dat iemand anders het tasje dat aan het stuur zit heeft meegenomen.
Schijnt best lastig te zijn. Mijn en dijn.

Volgens een goede vriend beloont en straft het universum je gedrag. Als je goed je best doet op dingen wordt je beloond is de redenatie.
Ik had daar intussen al mijn bedenkingen over en ook nu rijst de vraag: hoe kan het zijn dat ik me te pletter werk en op zo'n manier beloond wordt?

Ach misschien begrijp ik deze wereld ooit nog eens.

Toevallig komt er nu in de trein een tekst voorbij die luidt dat als de wereld begrijpelijk is, er geen kunst zou bestaan.

Niet van toepassing op mijn situatie vandaag, maar ach, wie weet ga ik die ooit ook een keertje snappen.