de tijd is gekomen... Mama.

ik weet niet eens hoe ik moet beginnen....

vanavond een hele leuke quiz avond gehad in de hut.
ik was om 1 uur thuis, ik lag met monster (mijn poes) nog even op de bank te knuffelen, en opeens wist ik dat het tijd was om de cd te gaan luisteren.
de cd van de begrafenis van me moeder.
ik had hem op mijn verjaardag is november al gekregen maar ik wou hem niet luisteren tot ik er aan toe was.
nu wist ik dat het de tijd er voor was.

ik heb hem in mijn laptop gedaan en aangezet.

het is zo raar!
elke dag uit die tijd heb ik tot in het kleinste detail beschreven. over wat ik had gedaan op school, wat ik had gegeten en hoe ik me voelde. elke dag! behalve de begravenis...
waarom weet ik niet. misschien was die dag te hectisch, en dat ik het daardoor niet heb meegemaakt (geestelijk) of misschien ben ik het in die tijd vergeten.

het is nu bijne 6 jaar geleden.

nu ik de cd heb geluisterd wou ik gelijk dit gaan schrijven.
het is allemaal zo raar.

ik hoor mensen spreken waarvan ik me niet eens meer herinner dat ze er waren.

de nummers die er werden gespeeld ken ik wel, maar nu ik ze weer hoor, hebben ze een heel andere betekenis.

ik weet niet hoe ik me nu voel.
ik heb de doos met spullen, brieven en foto's gepakt en die ga ik zo bekijken.

of ik kan slapen weet ik ook niet.


toen ik de cd kreeg dacht ik dat ik hem niet alleen zou gaan luisteren maar met of mijn vriend of een goede vriendin.
misschien zou dat wel beter zijn geweest, zodat er iemand was waar ik nu tegen aan zou kunnen huilen.

ik denk dat ik nu meer heb gehuild dan op de hele begravenis heb gedaan.

ik laat de cd nu voor de 2de keer draaien.
ik weet niet hoelang hij nog blijft draaien.
misschien nog maar 1 keer,
misschien nog wel 30 keer.

ik moet morgen om half 9 op school zijn.

ik ga gewoon.

mijn moeder was een sterke vrouw, die eerst aan andere dacht en heel veel later pas aan zichzelf dacht.

het is nu half 3.

ik plaats nu nog een songtekst van een nummer van mama's begravenis.

Goodbye England's rose;
may you ever grow in our hearts,
You were the grace that placed itself
where lives were torn apart.

You called out to our country,
and you whispered to those in pain.
Now you belong to heaven,
and the stars spell out your name.

And it seems to me you lived your life
like a candle in the wind:
never fading with sunset
when the rain set in.

And your footsteps will always fall here
along England's greenest hills;
your candle's burned out long before
your legend ever will.

Loveliness we've lost
these empty days without your smile.
This torch we'll always carry
for our nation's golden child.

And even though we try,
the truth brings us to tears;
all our words cannot express
the joy you brought us through the years.

Goodby England's rose,
from a country lost without your soul,
who'll miss the wings of your campassion
more than you'll ever know.


mijn liever moeder,
ik hou van jou!
en later zal ik net als jij worden,
een sterke vrouw en een geweldige moeder.
mama, jij blijft voor altijd bij mij!
heel heel heel veel liefs, kusjes, en knuffels,
jene,
tijger,
muis,

Irene, je dochter.
14 feb 2008 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van jene
jene, vrouw, 35 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende