De trein naar "BLEEEEGH"

Om maar ff met de meest oubollige tekst te komen waar iemand mee zou kunnen komen tegenwoordig, maar......

IK HEB ER DE KRACHT NIET MEER VOOR

Mijn hele hart schreeuwt, laat je niet kennen maar mijn energie zegt, flikker om en ga dood....

Je kan zeggen, "Peetje, t is nog geeneens 4 dagen geleden", maar dat helpt gewoon niet...

Ik heb zo'n klap gekregen zo erg, ik kon t eerst niet eens geloven en nu wil ik t niet geloven...

Tuurlijk maakt iedereen dit wel es mee, en met mij zijn nu nog miljoenen mensen die dit verdriet op dit moment hebben... tuurlijk.... tuurlijk, maar ik ben hun niet

Ik vind, dat ik al genoeg gezeik gehad heb in mn leven, en ik heel erg toe ben aan een mooie tijd. klinkt egoistisch, maar ik bedoel niet dat ik t beroerder dan anderen heb, ik bedoel dat anderen misschien wat steviger in hun schoenen staan en wat meer doorzetingsvermogen of zo...

Mijn moeder zei gisteren, "iedereen heeft altijd gezeik, zodra t begint houdt t nooit meer op, is t ene weg, komt t volgende,... Waarom denk je dat oude mensen t niet meer erg vinden om dood te gaan, die zijn blij dat ze dr vanaf zijn..." en dat klopt, ik denk dat ze daar gelijk in heeft...

Maar hoelang moet je daar dan opwachten en zal ik voor die tijd dit nog 6 keer mee gaan maken? ik wil dat niet, ik wil t deze keer niet, ik heb t nooit gewild...

Help me nou, mijn tijd van geen stress en eindelijk rust was er bijna, en ze pakt t me af, ik had er zon zin in, met haar eindelijk echt officieel blij zijn... alles zou binnen hooguit anderhalve maand gaan beginnen.... Ze pakt t me allemaal af... ze pakt me haarzelf af, en ik krijg er niks voor terug, alles dondert weer in t gat...

Mijn leven is n kuil, soms zit ik erin, soms op de rand, maar ik wil eruit... en ik was al heel hoog geklommen maar ben weer gevallen...

Misschien ziet iedereen zn leven ook wel zo, begrijp me goed, ik wil niet zeggen dat ik ergere ellende en n moeilijker leven dan anderen heb hoor, maar ik ga dr veel slechter mee om, en ik kan niks anders...

ik ben er te instabiel voor of zo, ik dacht dat ik heel sterk was geworden, maar dat kwam dus door V, die maakte me sterk, en ze is nu dus weg.. dus ik ben niet meer sterk.... ik ben weer t hoopje dat ik eigenlijk heel vaak ben als t tegenzit...

Geen schouders eronder, ik wil t wel, maar ik kan t niet, das mijn probleem, das mijn zwakheid... ik wil niet zielig doen, ik wil niet medelijden wekken, ik wil niet zeuren....

Tuurlijk wil ik dat allemaal niet, maar t is niet te stoppen, alsof er n trein naar bleeeggghh scheurt en ik erin zit, en hij stopt nergens en hij gaat te hard om eraf te springen, als ik dat zou doen zou ik doodgaan..

Gisteravond heb ik dr nog gesroken over de telefoon, ik had n paar biertjes op (en hoewel ik niks eet, word je opeens ook niet meer dronken) dus ik was een ietsiepietsie ontspannender, en was net thuis van iemand wat ikzometeen effe ga vertellen....
En t was geen gesprek van smeken, maar jezus wat erg om dr te spreken en te weten dat je zo moet ophangen en daarna alleen in bed moet gaan liggen.... ik heb de hele nacht de tv aangehouden ik heb bijna elke aflevering van Dora the explorer nu ondertussen gehoord en/of gezien... t was zo erg... ik heb dr zo gemist... en t klopt, alleen in bed is inderdaad koud, ik dacht dat dat n soort spreekwoord was, maar t is gewoon letterlijk en figuurlijk waar... t is koud, ik heb t echt koud gehad...

ik was gisteren bij iemand die nu ongeveer n jaar alleen is, en hij woont nu ook alleen in n huis en hij zei ook, t blijft altijd niet leuk om alleen thuis te zijn, maar je went eraan, en op n gegeven moment weet je niet beter, maar t blijft niet leuk om alleen te zijn.... hij zit savonds eigenlijk alleen maar achter zn pc en gaat af entoe es weg... maar hij zei ook al, dat hij heel anders dan mij in elkaar zit, en dat is waar ik bang voor ben, ik denk niet dat ik er zo over zal gaan denken...

ik denk niet dat ik er aan ga wennen.... ik weet t, ik lijk wel n heel zielig sneu mannetje die zwak is.. maar ik kan er niks aandoen