De tweedeling wordt groter en groter

Ik heb in mijn online dagboekje al veel geschreven over de polarisatie van de samenleving. En helaas hebben we gisteren weer gezien hoe fout het kan gaan.

Op MD zelf merk ik die polarisatie ook. Al ongeveer twee jaar lang schrijf ik er regelmatig stukjes over. Het zijn mijn zorgen. Mijn angsten. Maar het komt keer op keer voor dat ik niet-onderbouwde reacties krijg, die vooral bedoeld zijn om lekker te stoken. Opeens komen mensen uit hun lezerslijstgrot gedoken en tonen hoe stoer en grappig ze zijn, in een poging om te laten zien hoe gestoord ik ben. Het is niet hun doel om met argumenten te komen, ze willen vooral rellen en een reactie uitlokken. En als er dan inderdaad op gereageerd wordt, duiken nog meer mensen er bovenop.
‘Tja je lokt het zelf uit, want je weet best dat als je zoiets schrijft, mensen willen reageren’. Dat is blijkbaar een perfecte onderbouwing om te trollen. Alsof het dan oké is. Maar mensen die dit soort reacties achterlaten, hebben vaak geen idee wat het met ánderen doet.

Het komt regelmatig voor dat ik privéberichten krijg van andere MD-leden. Zij geven aan dat ze bang zijn om openbaar te reageren, of bang zijn om hun stukjes te schrijven. Dat ze zich zorgen maken, maar uit angst hun mond houden. Dat ze doodsbangs zijn buitengesloten te worden, maar dat ze hun angsten niet willen schrijven. Iemand met een chronische aandoening is bijvoorbeeld doodbangs om te schrijven dat ze niet gevaccineerd is. Bang voor een trollenleger. Bang om aangevallen te worden. Iemand die zwanger probeert te worden wil nog even wachten met het vaccin, maar durft niet eens over haar zwangerschapsdroom te schrijven. Puur uit angst.

En dat vind ik verschrikkelijk. Je moet niet bang zijn, omdat je een stukje schrijft over je eigen emoties in een digitaal dagboek. En toch gebeurt het.

En wat op MD in het klein gebeurt, gebeurt in de echte wereld in het groot.

Onze samenleving is gepolariseerd tot op het bot. Al maanden maak ik me er zorgen om. Bij elk berichtje van een kennis die op social media roept: ‘gooi me uit mijn lijst als je het niet eens bent met me’ gaan mijn haren recht overeind staan. Mensen die online – en helaas ook offline – anderen dermate uitlachen of kleineren, dat het grotendeels overeen komt met pestgedrag op school. Het plaatsen van meme’s, puur om de andere kant zo belachelijk mogelijk te maken. Het constant framen. Beiden kanten doen dit. Televisiemakers die twee jaar lang voornamelijk maar één kant toelichten, terwijl er andere ‘alternatieve media zijn’ die alleen maar de andere kant laten horen. Kranten die een groot deel van de demonstraties niet eens benoemen. Families die uit elkaar vallen. Mensen die ooit bevriend waren en elkaar niet meer kunnen luchten of zien.

Als we dit gedrag allemaal blijven vertonen. Waarom zijn we dan zo verontwaardigd als het gruwelijk misgaat, zoals gisteren in Rotterdam? Als mensen al bijna twee jaar lang zo tegen elkaar opgezet worden? Als mensen weigeren naar elkaar te luisteren. Is het dan echt zo vreemd dat het een keer ontploft? ‘Hoe heeft dit ooit kunnen gebeuren?’ zie ik overal voorbij komen. En tegelijkertijd wordt er in diezelfde berichten direct duidelijk waar het zo mis is gegaan. Er wordt opnieuw gewezen en gescholden, mensen worden belachelijk gemaakt. 'Net goed, dat mensen schotwonden hebben.' 'Ha, geweldig, eindelijk bange agenten'. Wederom doen beide kanten er aan mee. Het zijn de extremen in beide kampen, waardoor de mensen in de middenmoot opeens minder opvallen. Zij zorgen ervoor dat je je bijna gedwongen voelt 'een kant' te kiezen. Em dat is niet goed. Ik ben zelfs bang dat dat gevaarlijk is.

Rutte vond na de avondklokrellen dat er vooral niet met de relschoppers gepraat moest worden. Het hele circus begon weer van voor af aan. Wijzen, negeren en demoniseren. Maar gedrag komt altijd ergens vandaan. En dat moet onderzocht worden. En als je constant een bepaald geluid negeert of wegduwt als asociaal of wappiegedrag, is het dan niet heel gek dat de bom een keer barst? Als jij als agent constant van alles naar je hoofd geslingerd hebt gekregen en overloopt in het werk, is het dan gek dat je gericht gaat schieten als mensen jouw stad lopen te vernielen of bedreigend zijn?

Het is niet gek.

Hoe meer haat en nijd er is. Hoe meer onbegrip er naar elkaar is. Hoe groter de polarisatie wordt. Als je een keer een kritisch geluid laat horen, word je direct in het kamp ‘wappie’ gestopt en is het moeilijk daar nog uit te komen. Ben je het een keer eens met iets dat de politiek wil? Dan ben je een slapend schaap en raak je die benaming ook niet meer kwijt. Hoe meer je naar elkaar wijst, hoe groter het onbegrip voor de ander wordt.

Het lijkt wel alsof niemand beseft: ‘er zijn in deze strijd geen winnaars. Alleen verliezers’. Niemand wordt er beter door om zoveel haat en nijd de wereld in te gooien. Je wint niet als je een ander naar beneden haalt.
En psychisch gezien zal deze hele toestanden nog jarenlang effect hebben op mensen.


Op 14 september schreef ik:

‘Ook nu ben ik bang. Bang dat de verdeeldheid alleen maar groeit en groeit. Bang dat de overheid basisrechten van mensen steeds meer en meer zal afnemen. Bang dat al het psychische leed alleen maar groter wordt.’


Ik voel dit nog steeds. Mijn angsten zijn niet afgenomen. Alleen maar toegenomen, door bevestigingen die ik overal zie. Ik ben bang voor een schimmige, nare wereld en een polarisatie die nooit meer verdwijnt.
20 nov 2021 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Nightdream
Nightdream, vrouw, 39 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende