De weg naar aanvaarding en zelfacceptatie
Laatste dagen ging het even wat minder goed. Ik wist niet waardoor het kwam en al mijn gedachten voelden zo ontzettend groot. Ik durfde er niet over te praten, niet nog eens, niet nog meer...
Had gister met mijn maatje gebeld en toen kwam toch deels eruit wat er was en waar ik mee zat. Vanmorgen bij therapie kwam de rest naar buiten.
Ik vind het zo moeilijk om te accepteren half gay te zijn! Half gay klinkt voor mij gemakkelijker dan bi. Ik veroordeel mezelf ervoor bi te zijn en ik veroordeel mezelf voor het feit dat ik mezelf ervoor veroordeel en ik veroordeel mezelf voor het feit dat ik niet eerder gezien heb dat ik half gay ben. Ik vind het zo kut en ik vind het zo moeilijk terwijl ik verstandelijk weet dat het zo erg normaal en okay is... 10 jaar lang heb ik weggestopt dat ik vrouwen aantekkelijk vind en heb ik mezelf veroordeeld, tegen mezelf gezegd dat ik gek was in m'n hoofd en mijn gedachten en gevoelens fout waren en het is zo ongelofelijk sad en verdrietig en ik ben zo boos op die ik van vroeger die mijzelf veroordeelde. Terwijl het nu eenmaal zo gegaan is en er niks meer aan te doen is. En ik veranderen kan.
Ik kan veranderen en mezelf accepteren en anderen leren accepteren. Het is één van mijn hoogste doelen in het leven om de ander de aanvaarden, als mens te zien en te accepteren in wie de ander is en hoe de ander denkt. Waarom is het dan zo moeilijk om mezelf te accepteren? Waarom is het dan zo moeilijk om mezelf te aanschouwen, te aanvaarden, te omarmen terwijl dat mijn hoogste doel is voor anderen?
Had gister met mijn maatje gebeld en toen kwam toch deels eruit wat er was en waar ik mee zat. Vanmorgen bij therapie kwam de rest naar buiten.
Ik vind het zo moeilijk om te accepteren half gay te zijn! Half gay klinkt voor mij gemakkelijker dan bi. Ik veroordeel mezelf ervoor bi te zijn en ik veroordeel mezelf voor het feit dat ik mezelf ervoor veroordeel en ik veroordeel mezelf voor het feit dat ik niet eerder gezien heb dat ik half gay ben. Ik vind het zo kut en ik vind het zo moeilijk terwijl ik verstandelijk weet dat het zo erg normaal en okay is... 10 jaar lang heb ik weggestopt dat ik vrouwen aantekkelijk vind en heb ik mezelf veroordeeld, tegen mezelf gezegd dat ik gek was in m'n hoofd en mijn gedachten en gevoelens fout waren en het is zo ongelofelijk sad en verdrietig en ik ben zo boos op die ik van vroeger die mijzelf veroordeelde. Terwijl het nu eenmaal zo gegaan is en er niks meer aan te doen is. En ik veranderen kan.
Ik kan veranderen en mezelf accepteren en anderen leren accepteren. Het is één van mijn hoogste doelen in het leven om de ander de aanvaarden, als mens te zien en te accepteren in wie de ander is en hoe de ander denkt. Waarom is het dan zo moeilijk om mezelf te accepteren? Waarom is het dan zo moeilijk om mezelf te aanschouwen, te aanvaarden, te omarmen terwijl dat mijn hoogste doel is voor anderen?
29 aug 2018
- meld ongepast verhaal
-
Lezer
zaterdag 01 september 2018 12:30
Je bent wie je bent. Het gaat om jou, en niet het 🔖 labeltje.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 18 nov 2013 ~
- O 25 jun 2013 ... ( 3 )
- O 03 aug 2012 Heerlijke Chocolade Fudge koeken ( 3 )
- O 08 mei 2012 Januaraanse maanden ( 5 )
- O 25 dec 2011 naar het bos
- O 17 dec 2011 Gevaar van de liefde ( 1 )
- O 20 okt 2011 ik mis je ( 1 )
- O 30 sep 2011 Gesprek tussen een dame en een heer 3
- O 30 sep 2011 Geluk
- O 22 sep 2011 Gesprek tussen een dame en een vreemdeling ( 2 )
- O 21 sep 2011 Gesprek tussen een dame en een heer 2 ( 3 )
- O 18 sep 2011 gesprek tussen twee dames
- O 17 sep 2011 gesprek tussen een dame en een heer