De wind

De wind, die eerder de kale takken van de treurwilg had weten te roeren, streek nu zelfverzekerd de haren uit haar gezicht voor hij zuchtend zijn eindeloze tocht over de velden voortzette. Zou de wind ooit vermoeid raken, vroeg zij zich af. Zou de wind ooit de constante afwisseling van het landschap zat zijn en denken: 'En nu stop ik ermee' om vervolgens kreunend ten stilstand te komen? Om dan verwonderd om zich heen te kijken en voor het eerste de rijkheid van het landschap te zien. Ze riep het hem na. Maar de wind antwoordde haar niet. Nee, hij blies simpelweg haar vragen in flarden uiteen voor hij onverbiddelijk doorrolde.
18 mrt 2010 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van PrankDemon
PrankDemon, vrouw, 39 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende