De zoektocht naar mijn gestolen fiets.

Voor de derde maal ging ik opzoek naar mijn fiets,
ik ging met de schoolbus terug naar het station en daar reed natuurlijk net mijn bus weg.
Dus ik weer dik een kwartier wachten op mijn bus, en het was echt een verdomd knorrige buschauffeur.
En ik zat daar in de bus goed te luisteren of me halte er al was, en elke keer als iemand op het knopje
drukte hoorde je gewoon serieus - pling - en toen hoorde ik mijn weg en ik drukte ook op het knopje en hoorde wederom weer - pling - , en die kut bus reed gewoon door en ik hoorde de volgende halte waar hij wel stopte en ik vroeg bent u er nou al voorbij, en die buschauffeur mompelde ja natuurlijk, er had niemand gedrukt. Dus ik zei: Ik had gedrukt!! en hij zegt: dat had je niet! en daarop zei ik weer: Nou, ik weet toch zelf wel wanneer ik een knopje aanraak en de - pling - hoor.
Dus hij mompelde iets over later een halte uit stappen, nou ikke uitstappen, en maar wachten op dezelfde bus om twee haltes terug te gaan. En toen de bus eindelijk kwam, vroeg ik netjes & zeer beleefd of hij aub wou stoppen bij de halte waar ik meost zijn. En hij knorde ja dat word toch omgeroepen.
Dus ikke luisteren en luisteren en luisteren, en eindelijk hoorde ik het, dus ik zo snel mogelijk234896493 x op het knopje drukken en wonderbaarlijk stopte de bus ook nog eens, hij opende zelfs zijn deuren.
Ik stap uit, en kijk om me heen, fock zeg, ik ben beland in the middle of nowhere en ik weet niet eens welke richting ik op moet lopen. En daar stond ik dan midden in een industrie terrein. Ikke elke auto en fietser aanhouden, maar niemand wist waar het was en ik liep er al 3 kwartier. Tot ik daar eindelijk mijn held op zijn ijzere horst zag, hij was niet knap, maar hij kende wel de weg en bood me ook nog eens een lift aan op de bagage drager van zijn ijzere horst, met fiets tas erop! en daar zat ik dan, bij een wildvreemde half gare vent achterop, en hij fietsen en fietsen, en wat zal die vent zich kapot gezweet hebben met die harde wind, stevig tempo, lang end, en ook nog eens een (lompe) koe achterop.
En toen zeidie, hier moet je alsmaar rechtdoor, maar hier mag ik niet fietsen, dus ik sprong vet stoer van zijn ijzere horst en bedankte de man vriendelijk. Ik was klaar om al mijn charmes in de strijd te gooien om mijn fiets terug te krijgen. En ik dacht, oh het is hier aan het einde van het pad, maar die hele dam is gewoon nog 10 minuten lopen jaja.
En daar was ik dan in de wahala van elke vent die fietsen leuk vind om uit elkaar te halen.
Ik werd begroet door een vriendelijke boer, die dan ook met fietsen aan het knutselen was!
Ik vroeg hem mijn fiets aan te wijzen, waarop hij zei: Welke week?
Echt van hoe moet ik nou weten in welke verdomde week jullie mijn fiets hebben weggehaald? ik weet het nummer is dat niet genoeg!? ik bleef beschaafd en zocht het op in me telefoon en antwoordde netjes met week 11. Oh dan moet hij hier ergens tussen staan zegt de boer. En daar stond ik dan face to face bij heel veel fietsen. hoeveel? ontelbaar veel! maar natuurlijk herkende ik mijn ijzere dekhengst gelijk!
en wees hem bescheiden aan! hij vroeg me de sleutel van de fiets om te bewijzen dat het mijn fiets was! wat een nette regeling he? Hij spande al zijn armspieren aan, maar riep er toch nog een extra nog jonger mar groter knechtje erbij, die de fiets er alleen mocht aftillen! hoe gemeen kan je zijn?
kke blij met me fiets, maar me rekening is wel 25€ lichter! het leven is zo oneerlijk.
En nu kan je denken, oh het verhaal is afgelopen want ze heeft haar fiets terug! maar nee dat is niet zo.
Nu moest ik nog fietsend uit de middle of nowhere zien te komen.
Dit verhaal wordt vervolgd.