Dear Diary

My dream

Ik heb weer eens gedroomd over mijn ex..
Me aller eerste vriendje.. ik zit nu in een relatie en vind het best raar dat ik dit droom maar ook zo kut tegen over me huidige vriend
Ene kant weet ik donders goed waar dit vandaan komt
Ik heb in 2009 met mijn eerste vriend een relatie gehad tot 2013... vanaf dag 1 wist ik dat ik kinderen met hem zou krijgen wat voor mij echt heel raar was want ik wilde absoluuuuuuut geen kinderen (nu op dit moment trouwens ook niet) hij woonde ook vrij snel bij ons in... ik denk dat in die 4 jaar dat wij samen zijn maar 1 maand echt werkelijk thuis wonend was.. heel bizar maar het ging gewoon zo vanzelf
De laatste 2 jaar van ons samen zijn hadden we een eigen woning! ik voelde me zo gelukkig... we kochten ons eerste huisje en groot genoeg dat mocht er een wondertje aan komen met de jaren we dan niet gelijk een ander huis moesten zoeken
Maar toen... in begin 2013... begonnen mijn gepassioneerde gevoelens voor die schat te vervagen..
Het was zo we werkten allebei en hij had meerdere ploegen diensten.. dus we hadden niet echt super veel tijd om samen te spenderen..
Als we dan het weekend samen vrij hadden wilde ik dolgraag iets gaan doen meneer had er alleen geen zin in want hij had hard gewerkt.. dit snap ik volkomen maar echt elk weekend?!
Hij was niet de enige die hard werkte.. als hij thuis kwam van werk ging hij achter zen pc zitten gamen en kon ik gaan koken.. op me vrije dagen deed ik het huishouden en hij wilde seks wanneer hij er zin in had.. begrijp me niet verkeerd ik ben er niet vies van maar als ik me zo voel dan ga ik niet iets doen wanneer jij het wil.. dus we hadden erg weinig seks achteraf vind ik dat wel heel kut dat ik dat gedaan heb maar goed...
We hadden er zelfs vaak ruzie over dat hij nooit wat wilde doen... dan zei hij; ja als je zo graag iets wilt doen dan kan je toch alleen gaan.. LIKE seriously ?! ik wil iets samen met JOU doen niet alleen...
Het leuke was nog dat als zijn familie iets deed het dan wel kon.. ik voelde me zo down...
Hierdoor ging ik dus denken aan de buitenwereld ik heb vanaf mijn 18e geen stapjeugd gehad.. ik ben gelijk heel serieus met mijn ex geweest.. filmpjes kijken etc etc etc en dat was zeker ook echt niet verkeerd nergens spijt van.. maar heb daardoor veel gemist..
Op een dag ging ik naar huis en s'avonds ging ik een gesprek met hem aan... ik had hem gezegd dat mijn gevoelens voor hem verdwenen waren en ik niet meer bij hem wilde zijn.. dit kwam voor hem echt aan als een shock
Hij liet me gaan... ik heb als een baby lopen huilen hem ziek hard lopen knuffelen hij gaf me kusjes op me voorhoofd en hield me gezicht vast en zei als je voelt dat je dit moet doen dan accepteer ik dat.. ik ging zowat kapot van verdriet...
Van alles raasde door me hoofd.. moet ik het wel echt doen ik wil niet bij hem weg.. maar dit gaat niet langer zo ik MOET gewoon wat anders gaan doen ik moet echt weg hier ik wil niet meer hier zijn en elke x dat gekloot en geruzie...

Ik ging weg...
Ik zei tegen mezelf het komt wel goed.. zo niet dan kom je hem vast wel tegen over 30 jaar ofzo
Woonde weer in bij me moeder.. echt super lief van der kan echt niet zonder der
Na een week of 2 kreeg ik steeds meer dat gevoel dat ik spijt had... ik ging met me moeder praten.. vragen hoe het met hem ging.. ze zei dat hij er aan kapot ging maar hij echt heel boos op me is dat ik hem zo heb achter gelaten en dat het voorlopig niet meer goed kwam...
Ik durfde er toen niet te zeggen dat ik spijt had van me beslissing.. dat ik hem zo mis... ik mis zijn armen om me heen ik mis zijn lieve lach en zachte woordjes ik mis zijn bescherming en zijn eerlijkheid...
Ik ging er aan kapot toen me moeder dat vertelde.. dat hij er zo verdrietig om was.. ik durfde mijn gevoelens niet meer te uiten dus ik hield ze voor me...
Ik probeerde dingen voor mezelf te doen ging uit met vriendinnen sprak nieuwe mensen en zette me hoofd op 0 ik probeerde het weg te stoppen en er niet meer aan te denken.. en het lukte
Na een maand of 2 was ik the new me... een losgeslagen idioot die elk weekend uit ging of naar een feest...
Me moeder had het nog wel eens over hem dat ze hem gesproken had hoe het met hem ging en met zijn ouders enzo..
Ze vroeg of ik het vervelend zou vinden dat hij een x langs zou komen.. ik zei nee hoor ik wil zelfs wel weg gaan voor hem als hij het vervelend vind dat ik er dan ben...
Na 5 a 6 maanden zag ik hem weer sinds eeuwen..
Die kriebels... het verdriet.. het opgelaten gevoel.. ik voelde me zo kut en zo gelukkig tegelijkertijd.. ik was ZO BLIJ dat ik hem weer zag na al die tijd.. en hij zag er echt heel goed uit
Hij sprak eerst veel met me moeder.. zei eigenlijk bijna niks tegen me.. ik ging maar even buiten zitten in de tuin en liet ze alleen.. na een paar minuten kwam hij achter me aan en ging tegenover me zitten...
Me hart bonkte in me keel ik kon zowat wel spugen van de zenuwen
We hadden het over zen werk over zen ouders hoe het met hem ging en dat ik het jammer vond dat hij niet eerder langs kwam ( mijn stiefpa is zijn oude buurman die heeft hem als baby zien opgroeien)
Hij zei dat het hem nog te veel pijn deed en daarom niet eerder kwam hij het nu wel een plekje heeft kunnen geven maar nog moeite koste
Meneer zei dat hij nu vaak naar feesten ging of uit ging met zen vrienden dat hij inene bier drinkte en volop aan het genieten was van zen leven... ik stond echt met een bek vol tanden zo perplex was ik.. ik zei ZOOOO nu inene wel ! ben je ziek? hij moest lachen en zei ja ik moet toch wat he... ene kant was ik echt boos hoezo nu inene wel allemaal.. ik vond het zo raar.. maar andere kant was ik blij dat hij zen leven weer op een rijtje had en genoot...
Ik wist niet echt meer wat ik moest zeggen we lachte nog wat even om herinneringen die we ophaalde of dingen die onze gemeenschappelijke vrienden hadden gedaan.. ( die ik al sinds het uit was tot een half jaar terug niet meer heb gesproken juist voor hem)
Uiteindelijk ging hij weg en ik bleef achter...

Hij was alweer een tijdje niet geweest.. maar kwam inene op me broertjes verjaardag met zijn broertje... niet veel met hem gesproken het maakte me niet zo veel uit
Nu... heeft hij een nieuwe vriendin ze is echt heel lief wel een beetje anders dan dat ik ben.. ze is groot en best vors zij is zeg maar een peer en ik ben dan een soort van aardbei of een iniminie peertje
but ANYWAYS hij kwam dus weer langs en zij kwam mee... de eerste x dat ik ze zag had ik er vrede mee ik was blij voor hem ik vond het leuk om hem gelukkig te zien en hij verdient het om op de juiste manier van gehouden te worden
De tweede x ging het nog steeds goed alleen werd het ietsjes minder kwa geen gevoelens hebben
De derde x... toen kwam ze van vakantie langs en toen voelde ik het...
Zodra hij in mijn buurt was.. dan voelde ik me compleet ik voelde me warm ik voelde me gelukkig ondanks dat zijn vriendin bij ons op de bank zat..
Ze gingen weg.. hij nam me hart mee en ik had weer een leegte in me borst
Als ik foto's van ze samen zie dan breek ik.. ik heb 1x zelfs gehuild omdat ik zo een spijt had van me stomme beslissing dat ik niet gewoon naar hem toe was gelopen en had verteld hoe ik me voelde...
Sinds die dag droom ik minimaal 1x in de week over hem... of we hebben ruzie.. of hij doet bot.. of hij doet lief en we praten.. of het word zo leuk dat het eindigt op seks..
Mijn droom van vandaag ging zo

We zaten ergens op een bank en hij zat vlak bij me.. hij kwam ietsjes dichterbij en zei.. ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen... ik vroeg wat hij bedoelde
Hij zei ja ik weet dat jij nog steeds vecht met jezelf... de innerlijke jij... de gevoelens die je voor me hebt en al die tijd verborgen hield..
Ik werd verlegen kreeg het aangenaam warm en kon nergens anders naar kijken dan zen mooie ogen en zen lach
Ik moet je iets bekennen zei hij... ik.. en op dat moment werd ik wakker

FAAAAAACK ik wilde zo graag weten wat hij wilde zeggen...

Ik vraag me af wat dit betekend..

Ik weet dat ik deze gevoelens niet mag hebben ik heb een vriend... ik vind het zo moeilijk ik zit echt in een gevecht
Ik wil hem eigenlijk ook niet meer zien.. ik vind het zo moeilijk
Ik huil soms.. als ik terug denk aan toen.. ik was laatst een doos aan het uitzoeken en kwam me plakboek tegen met foto's en kaartjes van concerten en dingen die we hadden mee gemaakt of gedaan ik had weer dat gelukkige gevoel toen ik er door bladerde en de teksten las met wat we gedaan hadden... uiteindelijk huilde ik.. ik huilde bij de gedachte van hoe we waren en dat ik dat nooit meer mee ga maken.. ik huilde dat ik echt ongelofelijk dom ben geweest en ik huilde dat ik het moet zien te accepteren dat het altijd zo zal blijven...

I'm just a human... Sometimes we get stuck even if we think we moved forward