Deel II reisverslag Oostenrijk

Dag 1 - 9 juli

Zaterdagochtend om 7 uur stopte de bus in Oostenrijk Jenbach. We moesten daar uitstappen en er zou een bus ons komen ophalen. Eigenlijk had die bus er al moeten zijn. De buschauffeur van onze eerste bus had contact met de buschauffeur van de bus die wij moesten hebben. Ja Kommt Gleich! was het antwoord. Daar stonden we dan. We wachtten en we wachtten, totdat Petra en ik besloten de busmaatschappij op te bellen. Ja, dat is niet onze maatschappij dus ik kan jullie ook niet helpen. Vervolgens belden wij onze eindbestemming de berghut Edelweisshaus om de situatie uit te leggen. We kregen de eigenaresse Anneke aan de lijn. We mochten een kop koffie nemen op haar rekening en zij zou een paar taxi's regelen. Aangezien de afstand nog ver weg was, schatte zij in dat de taxi's zo rond 10 uur s' ochtends aan zouden komen. Om 5 voor 10 kwam toch als eerste de bus. We belden Anneke weer op. Wachten op de taxi's of toch de bus instappen? Het werd uiteindelijk de bus instappen. Zo rond 12 uur 's middags waren wij uiteindelijk bij onze eindbestemming.

Toen wij naar boven waren gelopen naar de berghut werden wij verwelkomd door Anneke. Even later kwam onze reisgids en Alpinist Tjerk binnen. Tjerk is een man rond de vijftig met een baardje een een staartje en een brilletje en oogde rustig en vriendelijk en was zeer welbesproken. Ik herkende hoe hij zich zelf voorstelde en manier hoe hij presenteerde dat deze man wel meer was dan zomaar een reisgids en alpinist. Deze man was apart. Hij legde o.a. uit dat we eventueel wat boodschappen konden doen beneden in het dorp bij de Spar. Om drie uur moesten wij ons verzamelen bij de berghut voor onze eerste 'korte' wandeling.

Intussen wist ik meer over mijn andere reisgenoten. Het blijkt een bijzonder bonte groep te zijn van verschillende pluimage. Sander is bijna afgestudeerd aan de VU als bewegingsdeskundige van sporten. Daarbij doet hij ook aan sport zoals Triatlon. Valeer is risicodeskundige op het gebied aandelen en andere beleggingen. Petra is een lerares van moeilijk opvoedbare kinderen. Ine is moeder van Saline en Rick en vrouw van Kees. Rick en Kees zijn niet meegegaan aangezien Kees last heeft van reuma in zijn rug en Rick niet zo dol is op bergwandelen. Zij gingen naar Turkije. Daarentegen is de dochter Seline wel een behoorlijk ervaren bergwandelaarster. Zij studeert Toerisme en gaat volgend jaar stage lopen in Zuid-Afrika om soortgelijke backpack trips te organiseren. Noor is een gescheiden moeder met een zoontje van drie, die tijdens de vakantie bij haar ex-man thuis zit. Rina is personeelsmanager. Nico, de oudste van onze groep is jachtbouwer, Joop is een gescheiden vader en ICTer. Johan is manager bij de sociale dienst in Rotterdam. Johan is een geval apart. Hij heeft volgens mij een bijzonder hoog IQ maar een zeer laag EQ. Hij heeft totaal geen inlevingsvermogen. Bij Johan is het wit of het zwart, waar of niet waar. en er bestaat niets tussenin. Maar gaande de reis wisten we wie en wat we aan Johan hadden. Johan is namelijk Johan. Yolanda werkt bij het ministerie van Onderwijs en werkt samen met de staatsecretaris Mark Rutte. Diane is een meisje uit de Oosthoek met een apart gevoel voor humor. Van Leo wist ik het minst.

Om drie uur gingen wij van start van de berghut naar boven. We hadden er allemaal zin en de stemming zat er goed in.



De weg werd steeds steiler en aangezien onze conditie nog niet je van het was, begonnen we gelijk allemaal te hijgen en te zweten. Behalve Johan. Johan kan het presteren om diagonaal op de berg rustig door te lopen en rustig alsof het een horizontale weg is. Eenmaal boven kwamen we al redelijk moe en bezweet aan bij een soort cafe berghut. Er was verder niemand daar behalve wij en de eigenaar van de hut. We konden wat bestellen. Sommigen bestelden apfelströdel (ontzettend lekker) of een bier of iets anders. Ik bestelde een warme chocalade met rum. Ook errug lekker. De eigenaar speelde op zijn accordeon en op zijn horn typische oostenrijkse deuntjes en het was gezellig.
http://groups.msn.com/_Secure/0SQAAAF8VwwayRMNH2IwfaaYpz2h1gQ7rCyEqfBxARFRg1U56U1VMQSNncpNNk1ajIyESsbe2M24NR*Wrc8afsV2zsUPiIRHv5UO!L3sgfXWqM8YyuPzEZA/09juli10001.jpg?dc=4675531165137538069 " class="resize" alt=""/>

We dachten dat we na ons bezoek weer terug gingen maar we moesten nog ff een stukje klimmen. Uiteindelijk op zo'n hoogte van zo'n 2100m konden we weer gaan dalen. Dalen is iets wat je moet beheersen. Je moet goed uitkijken waar je je voet neerzet en vooral door je benen zakken en vooral niet achterover leunen maar juist voorover. Ik merkte dat ik nogal moeite had met de techniek. Bij elke stap stootte ik herhaaldelijk mijn grote teen aan de binnenkant van mijn schoen. Aan het einde van de daling had ik twee zere tenen.

Die avond hebben wij (zoals elke avond bleek) lekker gegeten in onze berghut en wat kort nagetafeld. De meesten gingen vroeg naar bed, want wij moesten de volgende dag om 08.30u present zijn met onze spullen en al hebben ontbeten. Dat betekende dus om 7 uur opstaan.

- wordt vervolgd -