Denkdag
Allerlei gedachten gaan door mijn hoofd, maar de gedachten die er zouden moeten zijn, blijven rustig uit. Een paar hectische schoolweken komen mij tegemoet, maar ik zie er nu al zo tegenop dat ik totaal niets uitvoer. Even een warrig overzichtje van mijn gedachten van vandaag zal me volgende week mijn eigen luiheid doen haten. Eigen schuld, dikke bult.
Eigenlijk is hij wél leuk. Waarom durf ik dat niet te zeggen? Hij is ouder, hij valt op mijn vriendin, hij is veel te serieus, hij is een vriend van een andere vriendin, hij is schattig, hij lacht lief... Ik ben NIET verliefd op hem en ik ga dat ook niet worden, hoop ik, wil ik, dat moet!
Ik ben goed bezig! Dat minder eten gaat toch niet lukken, maar ik heb gisteren een uur intensief op de baan gestaan en dit was de eerste keer dat ik het gevoel had niet alles fout te doen na een lange rustpauze. Niet dat ik lovende woorden kreeg, maar dat kan ik ook niet verwachten. Vandaag met gym: ik deed zowaar m'n best! Hoe dat kan in die hitte, ik weet het niet, maar voor mij gevoel deed ik het.
Ach, mijn gevoel liegt wel vaker. Af en toe is het toch handig iets van andere mensen aan te nemen en dat doe ik dan ook! Ze leren me heus wel wat, onbewust.
Een onvoldoende. Fijn. Had ik daarvoor ongeveer 5 uur zitten leren, een hele week gestresst, een PTA gejat en 2 loze uren op een houten stoeltje in een examenzaal gezeten. Herkansingen, me (houten) reet!
Ik heb ze weer iets van me laten horen. Het verbaast me, weet je dat? Ik doe een dag niets aan school en ik heb meteen weer alle aandacht, alle contact. Waarom is het echt leven niet zo? Waarom zien mensen niet eens hoe ik van binnen ben? Ik ben gesloten, tja. Ooit hoop ik toch de passende sleutel te vinden.
Jeananas, vrouw, 35 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende