Depressie

Als ik s morgens wakker word ben ik bang.
Bang dat het deze dag niet gaat lukken.
De schijn ophouden, net doen of er niets aan de hand is.
Dat kan ook niet anders want ik moet er voor ze zijn voor allemaal.
Mijn broertje die een eentonig bestaan lijdt vanwege zijn psyhoseachtige aanvallen.
Mijn kind vanwege zijn drugsgebruik en zwakke inteligentie. Ik moet altijd en voor iedereen sterk zijn ik moet alles beslissen.
Maar vanwege mijn ziekte moet ik inleveren ik kan het allemaal niet meer.
En ik zoek een vriend, stiekem hoop ik nog steeds de ware te ontmoeten, ik geef het niet op.
Ik spreek regelmatig af maar t is nooit iets.
Deze week ga ik ook weer afspreken ik heb hem op ourtime gevonden. Eerlijk gezegd verwacht ik er niets van. Als hij leuk is wilt hij mij niet maar het zal weer wel zo zijn dat ik hem niet leuk genoeg vind. Daar kan ik niks aan doen..