depri days
hyhey
Ik voel me weer helemaal naar vandaag. Gisteren was ook al hel. Mijn vriend heeft zo veel ruzie met zijn ouders. Gisteren dus weer. In de avond zei hij dat hij zich niet goed voelde vanwege ruzie met zijn vader. Ik vroeg of hij wilde vertellen waar het over ging, maar dat wilde hij liever niet. Dus eigenlijk verliep alles heel erg stroef. Ongeveer een uur later kwam hij iets los. Hij vertelde niet precies waar de ruzie over ging, maar het verhaal ging ongeveer als volgt: Hij is een beetje ziekjes, dus hij had de hele dag niets gegeten, omdat zijn ouders er niet waren. Toen ze thuis kwamen vroeg zijn vader of hij iets mee moest nemen van de mc donalds. Hij zei wat hij wiolde hebben. Toen hadden ze ruzie en kreeg hij dus geen eten. Ik zei tegen hem dat ik dat kinderachtig vond.
Wat blijkt nou. De vader van Omar vroeg hem of hij mee wilde naar zijn oom en neef. Omar heeft het druk met school en hij zei dus dat hij niet wilde. Zijn vader geloofde dat niet anyway... Het punt was dus dat zijn vader zei dat Omar niet weg wilde gaan, omdat hij in zijn eigen wereldje wilde blijven. ZIjn vaste vrienden, de computer, mij ect. Alls wat Omar doet en wat in de ogen van zijn ouders niet goed is, wordt aan de computer geweid. Het is echt om gek van te worden. Omar zei dat hij er over zat te denken om gewoon de computer uit het raam te gooien. Hij heeft tegen zijn ouder gezegd dat hij tevreden was met zijn wereldje en dat het niet de zorg van zijn ouders was.
Het ergste is nog wel wat hij me daarna vertelde. Ik wist wel dat hij constant ruzie heeft met zijn ouders. Hij kan het absoluut niet vinden met zijn moeder, maar ik wist niet dat het zo erg was. Omar gaat na de zomer naar universiteit toe. Zijn moeder zegt dus elke keer dat ze de dagen telt tot hij weg is uit huis. JOmar zei.. stel je eens voor dat je 's morgens uit je kamer komt tegelijk met je zusje. Je zegt hallo tegen je moeder, je krijgt geen antwoord, ze loopt naar je zusje en dat geeft ze haar een knuffel. 90% van haar aandacht gaat naar zijn zusje toe (het wordt allemaal nog erger, omdat zijn zusje geadopteerd is, sinds dat zij in de familie is, gaat het slecht met Omar). Zijn moeder zegt dat hij een waardelozen vriend is, omdat ze denkt dat hij altijd ruzie heeft (omdat hij altijd ruzie heeft met haar). Omar is juist een hele goede vriend, hij heeft echt nooit ruzie, maar zijn moeder... Als ze hem ook maar één keer niet goed begrijpt wordt ze gelijk superkwaad. Omar is dat ook weer zo dat hij zich niet op zijn kop laat zitten en dus terug gaat schelden en alles. Het is echt heel erg.
Weetje en het is ook niet zo raar dat hij dan al zijn vertrouwen in mij legt. Toen hij me dit allemalal vertelde was het eerste wat hij zei dat hij met mij wilde wonen, omdat ik de enige ben die hem begrijpt (en wil begrijpen). Hij bouwt zo'n ontzettend grote muur om zich heen dat niemand er doorheen komt. Hij vertelt zijn ouders nooit iets met het gevolg dat zij niet weten hoe hij zich voelt. Hij zei dat hij er wel eens over dacht om gewoon uit het raam te springen, zodat zijn ouders spijt zouden hebben over wat ze tegen hem hebben gezegd.
Ik voel me altijd zo rot, ik wil iets doen, maar ik weet niet wat. Als hij ligt te huilen in mijn armen en zegt wat hij zegt over zijn moeder en zijn ideeen over springen uit het raam dan weet ik ook niet wat ik moet zeggen. Hij zei dat als hij mij niet kende dat hij allang zelfmoord had gepleegd. Sommige meiden willen altijd graag dat ze een jongen hebben die alles voor hun over heeft en dat klinkt ook heel leuk, maar wacht maar tot je er zelf middenin zit. Het lijkt heel leuk een jongen die voor je leeft, maar het is echt zo zwaar. Natuurlijk kan ik ook niet zonder hem, maar het komt zo hard aan als iemand zegt dat je zijn alles bent, alles waarvoor hij leeft. En dat hij alleen maar uitkijkt naar ons leven samen, de tijd dat hij niet meer al zijn gevoelens hoeft te faken.
Geen wonder dat ik me rot voel...
Groetjes, greenleaf
PS, tis beetje lang, sorry
/groen]
Ik voel me weer helemaal naar vandaag. Gisteren was ook al hel. Mijn vriend heeft zo veel ruzie met zijn ouders. Gisteren dus weer. In de avond zei hij dat hij zich niet goed voelde vanwege ruzie met zijn vader. Ik vroeg of hij wilde vertellen waar het over ging, maar dat wilde hij liever niet. Dus eigenlijk verliep alles heel erg stroef. Ongeveer een uur later kwam hij iets los. Hij vertelde niet precies waar de ruzie over ging, maar het verhaal ging ongeveer als volgt: Hij is een beetje ziekjes, dus hij had de hele dag niets gegeten, omdat zijn ouders er niet waren. Toen ze thuis kwamen vroeg zijn vader of hij iets mee moest nemen van de mc donalds. Hij zei wat hij wiolde hebben. Toen hadden ze ruzie en kreeg hij dus geen eten. Ik zei tegen hem dat ik dat kinderachtig vond.
Wat blijkt nou. De vader van Omar vroeg hem of hij mee wilde naar zijn oom en neef. Omar heeft het druk met school en hij zei dus dat hij niet wilde. Zijn vader geloofde dat niet anyway... Het punt was dus dat zijn vader zei dat Omar niet weg wilde gaan, omdat hij in zijn eigen wereldje wilde blijven. ZIjn vaste vrienden, de computer, mij ect. Alls wat Omar doet en wat in de ogen van zijn ouders niet goed is, wordt aan de computer geweid. Het is echt om gek van te worden. Omar zei dat hij er over zat te denken om gewoon de computer uit het raam te gooien. Hij heeft tegen zijn ouder gezegd dat hij tevreden was met zijn wereldje en dat het niet de zorg van zijn ouders was.
Het ergste is nog wel wat hij me daarna vertelde. Ik wist wel dat hij constant ruzie heeft met zijn ouders. Hij kan het absoluut niet vinden met zijn moeder, maar ik wist niet dat het zo erg was. Omar gaat na de zomer naar universiteit toe. Zijn moeder zegt dus elke keer dat ze de dagen telt tot hij weg is uit huis. JOmar zei.. stel je eens voor dat je 's morgens uit je kamer komt tegelijk met je zusje. Je zegt hallo tegen je moeder, je krijgt geen antwoord, ze loopt naar je zusje en dat geeft ze haar een knuffel. 90% van haar aandacht gaat naar zijn zusje toe (het wordt allemaal nog erger, omdat zijn zusje geadopteerd is, sinds dat zij in de familie is, gaat het slecht met Omar). Zijn moeder zegt dat hij een waardelozen vriend is, omdat ze denkt dat hij altijd ruzie heeft (omdat hij altijd ruzie heeft met haar). Omar is juist een hele goede vriend, hij heeft echt nooit ruzie, maar zijn moeder... Als ze hem ook maar één keer niet goed begrijpt wordt ze gelijk superkwaad. Omar is dat ook weer zo dat hij zich niet op zijn kop laat zitten en dus terug gaat schelden en alles. Het is echt heel erg.
Weetje en het is ook niet zo raar dat hij dan al zijn vertrouwen in mij legt. Toen hij me dit allemalal vertelde was het eerste wat hij zei dat hij met mij wilde wonen, omdat ik de enige ben die hem begrijpt (en wil begrijpen). Hij bouwt zo'n ontzettend grote muur om zich heen dat niemand er doorheen komt. Hij vertelt zijn ouders nooit iets met het gevolg dat zij niet weten hoe hij zich voelt. Hij zei dat hij er wel eens over dacht om gewoon uit het raam te springen, zodat zijn ouders spijt zouden hebben over wat ze tegen hem hebben gezegd.
Ik voel me altijd zo rot, ik wil iets doen, maar ik weet niet wat. Als hij ligt te huilen in mijn armen en zegt wat hij zegt over zijn moeder en zijn ideeen over springen uit het raam dan weet ik ook niet wat ik moet zeggen. Hij zei dat als hij mij niet kende dat hij allang zelfmoord had gepleegd. Sommige meiden willen altijd graag dat ze een jongen hebben die alles voor hun over heeft en dat klinkt ook heel leuk, maar wacht maar tot je er zelf middenin zit. Het lijkt heel leuk een jongen die voor je leeft, maar het is echt zo zwaar. Natuurlijk kan ik ook niet zonder hem, maar het komt zo hard aan als iemand zegt dat je zijn alles bent, alles waarvoor hij leeft. En dat hij alleen maar uitkijkt naar ons leven samen, de tijd dat hij niet meer al zijn gevoelens hoeft te faken.
Geen wonder dat ik me rot voel...
Groetjes, greenleaf
PS, tis beetje lang, sorry
/groen]
23 feb 2003
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.