Dexter

Soms ben ik net Dexter, dan bedoel ik niet de seriemoordenaar of de briljante bloedspatten analist, maar meer de Dexter die afstandelijk is, die niet precies weet wat hij moet voelen.
Voorbeeld:
Mijn nichtje heeft in december een dochter gekregen, tot nu toe heb ik de kleine nog niet aangeraakt, beetgepakt en geknuffeld. Mijn broers en zussen knokken er bijna om wie het eerst mag!

Mijn moeder is in 2005 overleden, ik bleef bijna emotieloos, hield de boel in de gaten, zorgde dat alles ging zoals hoorde. Ik was het die mijn andere zussen begeleidde naar de gesprekken met politie (mijn moeder is in haar eigen woning vermoord). Mijn moeder is op een vrijdag begraven, waar mijn broers en zussen de tijd namen om alles te verwerken, was ik maandag al op kantoor, na één gesprek met slachtofferhulp heb ik ook aangegeven dat zij mij niet konden helpen.

Enige tijd terug belde een goede vriendin. In het gesprek gaf ze aan dat de die dag verschillende dingen geregeld en gedaan had. Mijn reactie: ja, maar je moet dit nog en dat moet nog........ Een paar dagen later in de auto zei ze "ik had een compliment verwacht" , had het tijdens het telefoontje totaal niet door. Op dat moment voelde ik me zo klein.
Dit is een deel van mij, de dagelijkse ikke, zeg maar.

Aan de andere kant,
Een paar maanden terug mijn zus afgehaald op Schiphol, daar zag ik een moeder en dochtertje van ongeveer 2 jaar, waren zo heerlijk bezig met elkaar. Ik stond op afstand te genieten. Ik heb ook een relatie gehad met een vrouw die een dochter had, was ook volop genieten, voorlezen, samen naar Samson en Gert kijken, troosten. Kinderen zoeken mij altijd op om te spelen, ook honden en katten moeten mij altijd hebben. Én ja! Ik hou van kinderen, ik hou van mensen en dieren.

Ik heb nog een donkere kant, deze vind ik zelf het ergst!

Ik kan al mijn emoties in één keer los laten! (zie een eerder bericht). Dan krijg je de ikke, niet voor rede vatbaar, ga als een gek tekeer, zeg dingen die ik niet meen, dingen die niet helemaal waar zijn, laat me 100% leiden door emoties. De afstandelijke ik, die kan relativeren is compleet weg!
Dit doe ik alléén bij mensen die ik toe laat dichtbij me te komen, hoe dichterbij, des te harder ik uitval. Van de 6 miljard mensen op Aarde, zijn er nog geen 3, die mij ooit zo zullen mee maken.

Daarom ben ik net Dexter, kan dagelijks met je omgaan, samenwonen, zeg de juiste dingen. Handel zo als hoort, maar laat je nooit of nimmer toe.

Waarom het bovenstaande: Ik ben het enige wat toe doet in deze wereld kwijt geraakt door emotionele woede uitvallen (i.d.d. meervoud).

Spijt?: ja!

Waarom de uitval: emoties!, claimen?, wakker schudden? Dit is nl. het gedeelte wat ik zelf niet snap, niet kan verwoorden, het waarom. Ik denk dat hierin de sleutel ligt om dit gedeelte onder controle te krijgen. Zelf denk ik aan angst, bang zijn de controle te verliezen, bang zijn de persoon kwijt te raken.

Gevolg: wat er toe doet, ben ik dus kwijt.

Toekomst: ik moet meer afstand houden, meer ruimte geven aan mezelf en aan de ander en hoewel ze voor altijd in mijn hart zit moet ik ook accepteren dat dit niet meer goed komt.

Nu hoor ik veel roepen "zoek hulp!" Ik heb met 2 verschillende instanties gesproken, het verhaal voor gelegd, ook mijn emotionele woede aanvallen zijn aan de orde geweest, maar net als Dexter kon ik (emotieloos) tijdens die gesprekken ook precies aangeven wat, wanneer en hoe te voorkomen in de toekomst. De hulpverlening kan dus niets voor me doen, zeggen ze zelf.

Conclusie: wordt a.u.b. niet zoals ik!