diep geraakt

Nou, ik weet het even allemaal niet meer hoor:
thuis loopt het niet lekker: mijn broertje is al mijn hele leven een rotzak geweest, hij was gemeen deed iedereen omzich heen inclusief mij hij liep van psycholoog naar psycholoog maar niets bleek te helpen nou thuis werd het er niet beter op. ik dacht dat k gek werd k was zo diep geraakt en moest ook heel veel huilen mijn moeder iedere avond horen huilen tot ze in slaap valt, een vader die niet weet wat die moet en maar 3/4 uren slaapt en een broertje die fantastisch goed slaapt! dit kon gewoon niet langer, nu is hij ruim een half jaar in een instelling voor probleem kinderen geplaatst. eindelijk rust k kon mijn leven na 17 jaar ongeveer weer oppakken doen wat k wil doen zonder te worden lastig gevallen te worden. ik was en ben nog steeds blij dat hij weg is die pijn die ik voel dit wil ik niet nog eens meemaken nooit meer!! in de instelling werden testen gedaan om te achterhalen wat er nu eigenlijk mis is, het bleek dat hij autisme heeft. autisme is erfelijke en dus bleek na nog meer test dat mijn vader het ook had. als je autistisch bent dan snap je dingen niet zoals ieder ander die wel zou gebruiken, ook is het een beetje een persoonlijkheidsstoornis. omdat iemand met autisme heel veel structuur nodig heeft in het leven kan hij niet meer thuis wonen omdat mijn vader dit dus ook heeft. hij blijft daar dus wonen voor altijd en komt nooit meer naar huis. dit deed mij tot mijn verbazing niet zo heel veel ik ben zo diep geraakt hij heeft mij zo veel pijn gedaan dat er gewoon iets kapot is. Ik zie hem ook niet meer als mijn broertje hij is een persoon wat deel neemt aan het gezin maar voor niet als het aan mij ligt hoor. een oppervlakkig gesprek prima dat lukt wel maar verder noway dat komt me te dichtbij. ik probeer het af te sluiten. hij mag altijd bezoek ontvangen, mijn ouders gaan er ook regelmatig naar toe ik ben er nog nooit geweest en ben ook niet van plan om er naar toe te gaan, ik moet dit eerst goed verwerken.

nu ben ik dus alleen met mijn ouders thuis ik heb meer rust en kan me leven weer oppakken maar mijn ouders niet ze zijn nog zo bezig met mijn broertje dat k gewoon lucht ben en natuurlijk hij heeft het zwaar en zit daar en ik ben totaal niet jaloers in gesteld maar ik ben er ook nog weetje geef me ook wat aandacht zeg me goede morgen vraag hoe mijn dag was toon een beetje interesse, ik vraag toch niet teveel?? als k hen hierop aanspreek zeggen ze ja dat klopt ook je hebt gelijk, dan geven ze je geld of ze gaan 2 uurtjes wat leuks met je doen om daarna weer verder te gaan waar ze zijn gebleven, zo horen ouders toch niet te zijn?? toen mijn broertje nog thuis woonde dacht ik dat het daardoor kwam maar misschien was het altijd wel zo?

toen ik dacht dat het niet erger kon worden kreeg k epilepsieaanvallen, na veel onderzoeken kwam het woord er eindelijk uit en kreeg k medicatie die ik dagelijks moet slikken. door mijn medicatie heb k geen aanvallen meer gehad. nou mijn leven stond alweer op de kop k kan het huis nog niet verlaten of ik moet alles vastleggen overal telefoon nummers achterlaten ik heb overal in mijn tas kaartjes zitten iedere dag echt iedere dag vragen ze heb je de pillen gepakt. nou bezorgdheid kun je dit niet noemen. voor de rest kijken ze niet naar je om maar wel commanderen ze je. ik spreek hen hier ook op aan maar iedere keer weer wordt ik afgewezen.

ik heb het dus maar opgegeven we leven totaal langs elkaar heen, ze lijken het prima te vinden en doen gezellig mee maandag volgens mij kwam mijn moeder naar me toe en zegt ze wat vind je nu eigenlijk van mij nou ik moest even slikken want ik was echt boos en teleurgesteld in haar. ze dwong me om het te zeggen dus dat deed ik nou dat had ik dus beter niet kunnen doen ze was helemaal over de rooien. omdat ik deze aanvaring met mijn moeder gehad heb en me totaal niet meer interesseer voor hun dwingen ze me nu om met een soort van psycholoog te praten, eerst dacht ik wow ze hebben toch gemerkt dat ik het heb opgegeven maar komen niet met me praten om te vragen wat er aan de hand is maar sturen me door naar een psycholoog? als ze er geen raad mee weten oke maar kunnen ze het toch op ze minst vragen??

voor mijn opleiding verpleegkunde moet ik ook stage lopen, de stage wordt voor je uitgekozen je kan wel een wens invullen maar echt eraan houden doen ze niet. ik loop nu stage in de gehandicapten zorg dus totaal niets voor mij, ik maak er het beste van ik zet me volledig in maar het is hem gewoon niet ik heb dit ook aangegeven. op je stage wordt je door 1 of 2 personen begeleid bij hun kan terecht voor alles met betrekking op je stage natuurlijk. een van mijn begeleider is echt een bitch ze heeft altijd wat te zeuren en bij de dingen zoals opruimen van een tafel weet ze nog wel wat te mekkeren bah

dus het leven is effe kut om zo maar te zeggen!!!