Diep van binnen is het onzekerheid hoe ik heet

Verdronken in tranen, ik zit vol met vragen, hopend een antwoord te zullen krijgen. Met angst mijn dag beginnen bang voor wat er komen gaat. Bang zijn dat ze dingen gaan zeggen. Want wat als ik iets verkeerds zeg vertel of doe, dan lachen ze me uit.

Ik weet niet meer wat ik moet doen, hoe moet ik verder? Waar is het beetje vertrouwen van me? Ik vraag me zo vaak af waarom we bestaan en straks weer gaan. Maar niemand die daar antwoord op kan geven. Ik denk zoveel maar kan het niet zeggen. Ik wil het wel zeggen maar mijn beetje moed is weg.

Daar sta ik dan weer op het schoolplein, tranen stromen over mijn wangen. Wat moet ik straks zeggen? Niks, hey, hallo? Ik weet het niet meer alles gaat verkeerd, waarom moet dit zo gaan? De leraren willen mij helpen maar helpen noem ik het niet. Met angst mijn dag beginnen, bang voor wat er komen zal.

Jij was er voor me. Ik fluister je naam, maar je hoort me niet. Tranen stromen over mijn wangen, maar je ziet ze niet. Ik heb je nodig, maar je bent er niet. Jij vertelde mij dat je er voor me zou zijn, maar je bent er niet.

Zoveel vragen, maar er lijken geen antwoorden te zijn. Ik zou graag "gewoon" een keer willen roepen, schreeuwen of gillen. Maar wat zijn woorden als je de letters niet kan vinden? En wie zou dan begrijpen wat ik precies bedoel. Wanneer ik zelf amper weet hoe ik iets moet zeggen. Misschien is het beter als ik even zwijg.

Diep van binnen is het onzekerheid hoe ik heet