Diep..voor mijn doen :)

Ben nu wel moe, vannochtend van 8 tot half 1 gewerkt, das niet extreem lang natuurlijk en het was nog wel LIGGEND werk, echt erg, daar word ik gewoon moe van
Maarja, dondag had ik een superleuk feest, tot uurtje of 5 zijn we wezen feesten, en toen tot 10 uur geslapen..toen was ik dus best moe
maar ok, dus ik gisteraaf vroeg naar bed, maar ik ben nu alweer moe

zielig zeg

Ehm, wat ik nu ga zeggen kan nogal debiel overkomen...

Ik vind mezelf niet leuk genoeg om mee om te gaan, wat relatie betreft....en daarom: ja dit is mijn theorie hur: ik 'zoen' nogal vaak met verschillende jongens, bijv uhm eens in de twee weken een ander. voor 1 avond dus. maar wat ik daar dus eigk mee wil zeggen:

Ik vind mezelf goed genoeg voor 1 avondje, maar ik vind het onmogelijk om langer dan 1 avond met mij door te brengen. Heb veel vrienden, die vinden het dus blijkbaar niet erg, maar iemand waarmee ik verkering heb: ik ben altijd bang, dat die mijn imperfecties te snel opmerkt, die hou ik het liefst verborgen voor degene die mij leuk vindt, maar dat gaat niet. Daar komen ze vroeg of laat toch achter, en bij mij is dat meestal heel snel Ik ben er zeg maar bang voor, dat ze er bij daglicht achterkomen, dat ik toch heel anders ben/ blijk te zijn, dan dat ik snachts, in het donker, leek te zijn. Niet al te letterlijk nemen hoor...

Maar het moet toch mogelijk zijn om door die imperfecties heen te kijken...om de echte lin dan te ontdekken...die is echt wel lief..
Maak ik mijn zgn. imperfecties niet te groot? Ik vind zelf dat ik verre van perfect ben...nobody`s perfect....
Maar toch...urgh...ik haat het om imperfect te zijn..d.w.z. ik vind het echt klote, dat ik mezelf niet leuk vind en ik eigk zeker weet dat een ander mij niet leuk kan vinden. Mijn onzekerheid is zo groot, dat mijn enige zekerheid lijkt te zijn, dat niemand mij op deze manier, hoe ik nu ben, leuk kan vinden. Ik ben altijd weer verbaasd, als ik een nieuw iemand leer kennen, die mij leuk/lief/aardig vind en met mij om wil gaan.
Ik kom wel zeker over...dat is bluf...ik ben zo verschrikkelijk onzeker..

Ik zoek voortdurend bevestiging...daardoor ga ik zelf flirten, met veel jongens zoenen enz, om alleen maar voor mezelf die bevestiging te krijgen: 'zie je wel! je bent wel leuk!' Maar na die ene avond kap ik het af: ben ik bang dat mijn zgn. gebreken gaan opvallen. En dat wil ik dus niet...dat vermijd ik heel erg...met als gevolg: ik sta jongens niet toe mij verder/beter te leren kennen.

uh...diep zeg, voor mijn doen Maarjah ik heb er overnagedacht, en het is datgene, wat ik nu hierboven beschreven heb. Dat is een verschrikkeiljk groot deel van mij..van mijn 'ik'.

Godsamme, ik wou dat ik vrede had met mezelf. Ik ben superhappy, ik durf het bijna niet op te schrijven.....AFKLOPPEN, en ik vind dat van-de-ene-naar-de-andere-jongen nu nog wel leuk, maar er komt toch een keer dat dat over moet zijn!!

urgh, dat wil ik!!

ik heb het nu opgeschreven, das het begin...

Hmm..nouwja deze gedachtes komen dus ook doordat ik het afgelopen week weer geflikt heb: de nacht, of wat er nog van over was.., met iemand doorbrengen (denk nou niet meteen het ergste...) en daarna weggaan: afscheidszoen en wegwezen...weg lin, weg jongen, het was weer leuk voor nu. mijn vriendinnen hebben me aan het denken gezet...EINDELIJK: of ik dit wel normaal vond....wat deze acties voor-1-keer betekenen voor mij. ze veroordelen me niet, maar zij doen het toch anders :S

Nouw ik denk....
niks eigk, ik moet nog eco doen...

x lin

een paar jaar geleden, ik was 14/15, schreef ik in mijn dagboek, dat ik het onmogelijk achtte, dat ik ooit liefde zou vinden..
Ik ben nu 5 jaar verder, en ik denk het nog steeds...

KUT! sorry