ken je dat gevoel dat je vooraltijd gelukkig kan zijn,
niks je pijn kan doen,
je overal het mooie in ziet.
en het uiteindelijk in 1 keer kapot knappen,
zodat alles weg is,
en je alleen het slechte kan zien.
de tijden waren mooi
maar zijn de grootste leugen in mijn leven,
iemand heeft mij mijn ogen laten open,
om te zien hoe jij echt bent.
hoe jij mensen behandeld,
de dingen die ik over je hoor.
je bent zo fake as hell.
ik haat hoe je me bespeelde,
ik haat hoe je bent.
en ik haat mezelf om er in te trappen.
volgende keer eerst hem screenen voor ik door ga.
gelukkig weet ik dat er mensen zijn die me waarderen om wie ik ben,
en van me houden om wie ik ben,
tuurlijk heb ik ook me min punten
en tuurlijk ben ik niet perfect,
maar wie wel?
want wat is perfect.
iedereen is perfect in zijn doen en laten.
maar soms kan ik gewoon niet het mooie in elk mens meer zien,
omdat alles wat jij me flikte 1 grote leugen was...