dit ben ik...

hoi!

Ik ben "rensie" en 29 jaar. Moeder van twee prachtige kids en gelukkig getrouwd.
Ik probeer hier het één en ander te schrijven over wat ik vroeger heb meegemaakt. (dit is omdat ik het eindelijk probeer te verwerken)

Toen ik 6 jaar was, gingen mijn ouders scheiden. Ik ging bij mijn moeder en haar "nieuwe" vriend wonen. (later bleek dat zij al met hem ging tijdens het huwelijk)
Mijn vader zag ik niet of nauwelijks. Hij was te druk met zichzelf, werd mij steeds gezegd door mijn moeder. Zo was het vroeger ook al, zei ze dan.
Mijn stiefvader zag ik als een indringer. Hij had mijn vader weggejaagd. De rechter kreeg een verzoek van mijn vader om zijn kinderen NIET meer te hoeven zien! (heb nog een oudere zus en broer) Meestal is het verzoek om de kinderen juist MEER te zien, maar bij ons dus niet. Ik kreeg dus al jong het gevoel dat ik teveel was.
Toen mijn moeder in mijn pubertijd ook nog eens geregeld tegen mij zei dat ik een ongelukje was, en dat ze dacht dat ik een mongooltje was omdat ik er zo "raar" uitzag, daalde mijn zelfvertrouwen naar het nulpunt. Ik was dan ook een ontzettende rotpuber. Alles wat niet mocht, deed ik juist WEL en het liefst dan ook nog wat meer of erger...
Mijn stiefvader heb ik gehaat. Tot in het diepst van mijn hart! (nu besef ik dat hij wel mijn opleidingen heeft betaald en dat had mijn moeder alleen nooit gekunt, dus nu haat ik hem niet meer hoor)
Toen ik 10 was, kregen mijn moeder en haar "nieuwe" vriend (inmiddels haar man) een kind. Eerlijk gezegd vond ik dit niet echt een leuke tijd, maar toen hij groter werd begon ik steeds meer van hem te houden.
Op mijn 14e werd ik misbruikt door een dronken oom. Ik moest op zijn dochter passen en bleef er ook slapen. Toen ik midden in de nacht wakker werd van lawaai, ben ik naar beneden gegaan om te kijken wat er toch gebeurde. Mijn oom kon amper op zijn benen staan, dus wilde ik hem helpen naar zijn slaapkamer te brengen. Hij vond dit blijkbaar wel erg fijn, want hij begon mij overal te betasten. Toen ik zei dat ik het niet fijn vond dat hij zo deed, ging hij alleen maar verder. Ik durfde niet te schreeuwen omdat ik mijn nichtje niet wakker wilde maken. Hij kustte mij overal en ik moest zijn penis vasthouden. Gelukkig heeft hij mij niet sexueel misbruikt, maar dit was al voldoende om mijn toch al niet zo grote zelfvertrouwen, helemaal kapot te maken!
Met dit "geheim" heb ik maanden, misschien wel een jaar, alleen rondgelopen. Totdat ik het een "goede" vriendin vertelde. Zij vond dat ik het aan mijn moeder moest vertellen en ermee naar de politie moest gaan. Ik zei haar dat dat niet kon omdat mijn moeder mij toch nooit zou geloven, zoals altijd.
Wat er toen gebeurde vond ik toen helemaal niet fijn, maar achteraf ben ik er blij om. Mijn vriendin heeft alles aan mijn moeder verteld!
Ik kwam uit school, nietsvermoedend, en mijn moeder wachtte mij al op. Ze viel meteen uit tegen mij. Hoe ik het in mijn KOP haalde om zulke ONZIN te verzinnen! Als het was om aandacht te vragen, had ik ook wel iets anders kunnen zeggen zei ze...
Nou, daar kon ik het toen dus mee doen.
Toen ik een half jaar later met mijn vriendje een ernstig auto-ongeluk kreeg en in het ziekenhuis belandde, draaide mijn moeder zich, als een blad aan de boom, om.
We hebben in die tijd ontzettend veel gepraat én gehuild.
Ik was 14 en mijn toekomst was al min of meer voor mij uitgestippeld. Ik had een whiplash en geheugenverlies waardoor ik waarschijnlijk nooit meer normaal zou kunnen functioneren...
Nou, daar lig je dan! En bedankt hé.
Mijn moeder heeft mij in die tijd ontzettend gesteund en werd steeds meer MIJN moeder.
Gelukkig viel het geheugenverlies wat mee, en kreeg ik steeds meer "flarden" uit het verleden terug. Maar door de whiplash, heb ik nooit fulltime kunnen werken... Ik heb me nooit af laten keuren omdat ik altijd nog hoop had dat het beter zou worden, maar helaas, het werd eigenlijk alleen maar erger. De jaren waren inmiddels vervlogen en ik kon niks meer verhalen bij de verzekeringen.
Gelukkig genoot ik toch wel steeds meer van het leven, en toen mijn zus mij vertelde dat ik tante zou worden, kon mijn geluk helemaal niet meer op! Ik was toen 16.
We leefden allemaal ontzettend naar de geboorte toe, en toen ik s´nachts wakker werd gemaakt, dacht ik meteen aan mijn neefje of nichtje.
Maar wat ik toen te horen kreeg....! Mijn neefje was overleden! Zomaar, in de buik... Mijn zus had weeën en belde de verloskundige om te gaan bevallen. Toen de verloskundige kwam, hoorde ze geen hartje. Meteen naar het ziekenhuis dus. Ook daar konden ze het hartje niet horen, en bleek het kindje die nacht te zijn overleden... Mijn zus moest toen dus bevallen van haar dode kind! Vreselijk... (gelukkig heeft ze hierna twee gezonde dochters mogen krijgen) Ik had het hier natuurlijk ook vreselijk moeilijk mee, en toen ik zelf moest bevallen, zag ik steeds mijn verdrietige zus voor me...
Op mijn 20e leerde ik een leuke jongen kennen waar ik na een jaar mee ging samenwonen. Vlak bij zijn familie, maar zo´n 25 km van mijn familie... Al gauw bleek dat hij lang niet zo´n leuke vent was als hij zich had voorgedaan. Hij ging ELKE avond naar het café en als het café dicht was, ging hij bij een vriend drinken. Hij dronk volgens mij écht veel want hij heeft verschillende keren een ongeluk gehad, waarbij hij gelukkig alleen zichzelf wat had aangedaan en niet een ander. Als hij dan midden in de nacht thuis kwam, was hij heel aggressief en moest ik het ontgelden. Ik werd bijna altijd in elkaar geslagen en verkracht. Het gebeurde dan ook geregeld dat ik buiten sliep zodat ik maar niet bij hem hoefde te zijn. Doordat ik maar twee dagen in de week werkte, heeft niemand van mijn werk er ook maar iets van gemerkt. Ik kon het erg goed verbergen... Behalve voor de vriendin van mijn moeder. Zij kwam langs om mijn huisje eens te zien, en had al heel snel door dat het niet goed zat. (later bleek dat zij in een soortgelijke situatie had gezeten en dus veel herkende)
Ik denk dat het een week later was, dat ze ineens met haar auto met aanhanger bij me voor het huis stond! Ik moest nú weg bij die vent! We hebben als een speer alles wat van mij was ingepakt en net toen we weg wilden gaan, kwam HIJ eraan... Ik begon te janken als een klein kind en wist niet wat ik moest doen. Hij reageerde totaal anders dan verwacht: Het was maar beter zo, en hij vond het helemaal goed wat ik deed. Hij was bang dat het anders uit de hand zou lopen.
Ik denk dat hij volkomen gelijk had, want ik had al geregeld met een touw om mijn nek gestaan...
Dat hij zo reageerde kwam natuurlijk omdat hij op dat moment (nog) niet gedronken had. Hij kwam nl net uit z´n werk.
Eigenlijk is het enige postieve van die relatie, dat hij mij weer in contact heeft gebracht met mijn vader. (zijn vader was ernstig ziek en hij vond dat ik mijn vader moest leren kennen voordat het misschien ook te laat was)
Vanaf mijn 20e heb ik dus weer contact met papa. En hoe! De eerste keer dat ik bij hem was, herkende ik zó ontzettend veel van mezelf in hem! Echt gewoon eng soms...
Nu past mijn vader één dag in de week op mijn kids. Hij is speciaal daarvoor eerder gestopt met werken.
Op mijn 22e kreeg ik een relatie met Jeff. Ik kende hem al een paar jaar, maar had altijd wel een vriendje dus kreeg hij geen kans. Toen ik even geen relatie had, na mijn vervelende vorige relatie, greep Jeff zijn kans.
Twee jaar later zijn we getrouwd. Ik was toen zwanger van ons eerste kindje...
Toen ik 9 weken zwanger was, kreeg ik een bloeding... Een miskraam. Ik moest een echo laten maken om te kijken of het vruchtje helemaal weg was. Wat ik toen zag op de echo... Er zat nóg een vruchtje! Ik was zwanger van een tweeling geweest en eentje had het niet gered maar de ander wel! En die "andere" onverwachte vrucht, is nu ons dochtertje van 4 1/2...
Zo zie je maar weer: het leven zit vol verrassingen!

Dit was even "in het kort" mijn leven...
Ik hoop voor mezelf dat ik nu alles een plekje kan geven en weer volop kan genieten van het leven, want ik voel me nl de laatste tijd niet zo lekker in mijn vel.
Ben ontzettend opvliegerig en kan weinig hebben van mijn kinderen.
Daarom heb ik hulp gezocht bij het RIAGG omdat ik bang ben dat ik wéér zo wordt als acht jaar geleden en mezelf misschien iets aandoe...(of nog erger, de kids)
Gelukkig is het nog lang niet zo ver, maar ik voel gewoon dat het wel erger aan het worden is...

Begin mei starten mijn behandelingen...

Wordt vervolgt dus..........


Kus Rensie