diva

Een dag die veel van me vergt. Blijkbaar. Misschien hielp het ook niet echt dat ik gister weer met bier wat later dan gepland mijn bed indook en er weer vroeg uit moest, maar goed. Het gesprek is geweest.. Dinsdag meer.

En opeens heb ik moeite met schrijven, en barst ik in huilen uit. En ik weet niet goed waarom. Omdat ik het allemaal niet snap, zo raar vind en het ergens misschien ook wel allemaal op z'n plek begint te vallen. Ik weet nog niks zeker, dus ik moet mezelf in toom houden voor ik weer dingen ga bedenken maar die vrouw herkende veel adhd symptomen. Ze moest wel nog de score optellen etc dus zeker was ze niet. En ik ook niet. Maar ik ging net dan toch even spieken wat adhd nou eigenlijk is, want ik ken alleen de hyperactieve Jochem Myer als voorbeeld. En daar kan ik mezelf niet in herkennen. Maar in de beschrijving op de site.. ergens herken ik mezelf daar wel in ja, wat al duidelijk werd in het gesprek. Maar ik denk dat m'n tranen komen van de herinneringen. Pijn want ja, toen ik ziek werd veranderde dat ontzettend drukke, aanwezige leuke meisje in een ontzettend rustig, teruggetrokken vogeltje. Gevangen in een lijf dat niks kon. En ja, er zijn ergere dingen, absoluut maar nu pas merk ik weer hoe erg dat eigenlijk was. Hoe verdomd pijnlijk. En sindsdien is het bergafwaarts gegaan. De term 'depressief' geven ze me ook, maar ik ben niet altijd depressief. En die term vind ik eigenlijk ook helemaal niet bij me passen, want man, ik ben me toch verdomd positief juist altijd? Alleen als ik weer eens moe ben, of mezelf compleet heb afgemat, ja dan ben ik intens somber. En ja, mijn gedachten zijn ook verbitterd geraakt door de tijd heen. Maar depressief? Ik weet het niet. Ik weet het allemaal niet, alleen dat dit een verklaring zou KUNNEN zijn. En dat ik al mijn ergernissen van mezelf vandaag kon uiten en zij er herkenning in vond. Ik ben blij dat zij het gaan onderzoeken, want ik heb mezelf lang genoeg met duizenden vragen en mogelijke verklaringen gek gemaakt. (Helaas kan ik dit nog niet helemaal van mezelf tegenhouden, maar het geeft toch ergens rust in m'n hoofd dat er nu echt naar gekeken wordt).

En verder zit ik nu dan eindelijk weer eens een avondje alleen. Rusteloos. (Die rusteloosheid die ik altijd al heb gehad, zou het daardoor zijn..?) Maar meteen komen ook weer gedachten op: heb ik het wel goed gezegd allemaal? Had ik dit ook niet moeten zeggen? Ben ik daar wel duidelijk in geweest? Vermoeiend weer. Dus straks stop ik met schrijven en ga ik iets leuks doen, met mezelf. Een avondje thuis met mij, en op tijd naar bed. Dit weekend wordt een weekend aan school werken. En ja, dat gaat werken. Dat moet. Zo.

Zo, die tranen moesten er even uit. Nu dus tijd voor iets leuks. Met mezelf.